Δίχως Κασσέτα Καμιά; [δύο λόγια μετά το θάνατο του Ανδρέα Ι. Κασσέτα]

Το κείμενο αυτό γράφεται γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε οποιονδήποτε και οποιαδήποτε, εκτός από τον Ανδρέα Κασσέτα. Δεν θα βρεις δηλαδή μέσα του ατάκες όπως “Ανδρέα καλό ταξίδι” ή “αναπαύσου εν ειρήνη”. Ούτε θα βρεις όσα θα ήθελα να πω στον ίδιο τον Ανδρέα αλλά δεν πρόλαβα. Αυτό το προσπάθησα αλλιώς.

Γιατί ο Ανδρέας έχει πεθάνει.

Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να μιλήσω σήμερα στον Ανδρέα και αυτός να με ακούσει, είμαι σίγουρος όμως ότι αν υπάρχει ένας τέτοιος τρόπος αυτός δεν περιλαμβάνει λέξεις. Πόσο μάλλον πληκτρολογημένες και αναρτημένες στο διαδίκτυο.

Όταν πεθαίνεις αποχωρίζεσαι το σώμα σου.
Και ενώνεσαι με το υπόλοιπο.

Τί ήταν ο Ανδρέας.
Ο ίδιος ίσως να έλεγε “ακόμα ένα ξεχωριστό σύνολο σωματιδίων, όπως όλοι μας”. Εγώ θα πρόσθετα, ναι, αλλά ταυτόχρονα ένα από αυτά τα λίγα "ξεχωριστά σύνολα σωματιδίων" που καταφέρνουν να εξελιχθούν σε Ανθρωπάρες. Ένα αξιοθαύμαστο μείγμα ορθολογισμού και ποίησης, εσωτερικής ομορφιάς και εξωτερικής ασχήμιας, ρομαντισμού, ευγένειας και αλητείας, καλλιέργειας, αξιοπρέπειας, δυναμισμού και τρυφερότητας.

Τί άφησε ο Ανδρέας.
Καταρχήν μιαν αύρα. Τη θύμηση της παρουσίας του, όπου βρισκόταν. Ένα όραμα. Μια εικόνα του πόσο καλοί μπορούμε να γίνουμε. Στις σχολικές τάξεις, στα συνέδρια, στις συζητήσεις. Και έτσι, μια εικόνα του πόσο καλύτερα μπορούμε να τα κάνουμε αυτά.

Αλλά ο μπαγάσας, δεν άφησε μόνο το όραμα. Άφησε και -καμιά φορά ασαφείς, καμιά φορά σαφέστατες- οδηγίες για το πώς μπορούμε να το καταφέρουμε. Άφησε μια ολόκληρη κληρονομιά, χειροπιαστή και αρκετά προσβάσιμη, έναν αξιοπρεπέστατο όγκο από ομιλίες, κείμενα, παρουσιάσεις και βιβλία.

Το τί θα γίνουν όλα αυτά είναι στο χέρι μας. 

Είναι επιλογή. Μπορούμε να συνεχίσουμε να θρηνούμε για το χαμό ενός υπέροχου ανθρώπου για πάντα. Να δώσουμε το όνομα του σε σχολικές αίθουσες και αμφιθέατρα, να του αφιερώσουμε καναδυό συνέδρια, ή να ανταλλάσσουμε για χρόνια επικήδειους και κείμενα όπως αυτό.

Ή μπορούμε να αφήσουμε τους επικήδειους, τις θύμησες και τις κλάψες. Και να στρωθούμε στη δουλειά. Να διαβάσουμε όσα μας έγραψε ο Ανδρέας, να θυμηθούμε όσα μας είπε, να εφαρμόσουμε όσα του μας ενέπνευσαν, να οικειοποιηθούμε όσα του μας άρεσαν. Και να γίνουμε καλύτεροι.

Να (ξανα)καλλιεργήσουμε τα χωράφια που μαζί του περπατήσαμε (τις σχολικές τάξεις, τα συνέδρια, τις παρέες), με τους σπόρους που αυτός μας χάρισε απλόχερα. Μόνο έτσι θα ξαναδούμε τον Ανδρέα.

Με υπομονή, με όραμα και με δουλειά.

Έτσι θα ξαναδούμε τον Ανδρέα - και σίγουρα δεν θα έχει τη μορφή του Ανδρέα. Μπορεί να είναι ένας κοπανατζής πιτσιρικάς. Ή μια ενθουσιώδης φοιτήτρια. Ή ένα σχολείο που (επιτέλους) σέβεται τους μαθητές και τις μαθήτριές του. Ή “κάτι” στη διδακτική. Ή κάτι άλλο.

Δεν θα έχει τη μορφή του Ανδρέα, αλλά εμείς θα ξέρουμε. Θα ξέρουμε ότι ο άνθρωπος πέθανε, αλλά το έργο του συνέχισε να ζει και να “μιλάει” και να μας πηγαίνει όλους ένα βήμα πιο μπροστά.

Και τότε, τα δάκρυα μας θα χουνε γίνει χαμόγελα. 

Κάποιοι θα νικήσουμε, κάποιοι έχουμε ήδη νικήσει.

Ένα κείμενο με αφορμή όσα γίνονται

-αλλά κυρίως όσα δεν γίνονται-

στο χώρο της εκπαίδευσης.

Αντιγράψτε/Διαδώστε/Μοιράστε.

Ευχαριστώ.

Κάποιοι θα νικήσουμε, κάποιοι έχουμε ήδη νικήσει.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2013,

μέσω του κεντρικού τους συνδικαλιστικού οργάνου (ΟΛΜΕ),

οι εκπαιδευτικοί όλης της Ελλάδας αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας,

ως απάντηση σε μία σειρά από απολύσεις, περικοπές και μέτρα

που τον τελευταίο καιρό έχουν αναγγελθεί από την κυβέρνηση της χώρας

στον τομέα της εκπαίδευσης.

Εν αρχή ην ο φόβος.

Ο φόβος μου και ο φόβος σου, ότι αυτός ο αγώνας “μάλλον θα είναι χαμένος”. Ας ξεκολλήσουμε -λέω γω συνάδελφε- από τον κοινό μας φόβο, ας τον δούμε κατάματα, έτσι για να φανεί ξεκάθαρα πόσο κάλπικος και πόσο εγωιστικός είναι. Aς ξεκινήσουμε να του πετάμε και καμιά πέτρα, μήπως και τον ξορκίσουμε.

Γιατί, θυμήσου, κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν έγινε, χαμένος είναι μόνο αυτός που δεν έψαξε τριγύρω του τους συντρόφους, τους συνοδοιπόρους, τους συναγωνιστές, χαμένος είναι όποιος δεν ζήτησε και δεν πολέμησε για την αλληλεγγύη, αυτός που προτίμησε τη μοναξιά από τα ρίσκα. Χαμένος είναι όποιος δε δοκίμασε τον αγώνα, τον ιδρώτα και την αξιοπρέπεια.

Χαμένος είναι όποιος δε δοκίμασε τη ζωή. Χαμένος είναι ο μόνος του.

Ας σταθούμε δίπλα στον εαυτό μας. Ας πολεμήσουμε το φόβο.

Γιατί όταν τα ψάχνεις, έτσι απλά και έτσι ξαφνικά, τί να κάνουμε ρε συ έτσι είναι, η αλληλεγγύη και η συλλογική αξιοπρέπεια εμφανίζονται μπροστά σου. Τί νόμιζες δηλαδή, ότι είσαι εσύ ο μόνος στον πλανήτη που θα ' θελε καλύτερες συνθήκες για εσένα, καλύτερα σχολεία για τα παιδιά, καλύτερες κοινωνίες για όλους;

Όταν τα ψάξεις -σου λέω και γω και όλες οι ιστορίες που μιλάνε για συλλογικούς αγώνες- όταν τα ψάξεις λοιπόν, αυτά εμφανίζονται μπροστά σου. Το έμπιστο βλέμμα της συναδέλφου, ότι ναι ρε πούστη μου θα τα καταφέρουμε, το σκούντηγμα του συναδέλφου ότι μην αγχώνεσαι είμαστε κι άλλοι και θάρθουν κι άλλοι πιο πολλοί, το SMS του μαθητή ότι thame ki egw ekei min anisixeis.

Αφού τους το ζητήσεις όμως, ακούς;

Η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η εμπιστοσύνη είναι εκεί. Και θα βρεθούν μπροστά σου, μόλις εσύ κάνεις το πρώτο βήμα. Μόλις εσύ τραβήξεις προς την πλευρά τους, θα 'ρθούνε να σου κάνουνε παρέα.

Αλλά εσύ να πας - μη στείλεις άλλους. Πολλές φορές, κι εσύ και γω, θυμήσου, στείλαμε άλλους για τα δικά μας δικαιώματα. Και τους είδαμε να τα κάνουνε κολιέ τα δικαιώματά μας και να τα ξεπουλάνε. Και φταίγαμε κι εμείς γι' αυτό. Αυτό μη το ξεχάσεις.

Ας σταθούμε απέναντι στα λάθη μας.

Φοβάµαι τους ανθρώπους που εφτά

χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει

χαµπάρι και µια ωραία πρωία -

µεσούντος κάποιου Ιουλίου-βγήκαν στις

πλατείες µε σηµαιάκια κραυγάζοντας

«δώστε τη χούντα στο λαό».

(Μ. Αναγνωστάκης)

Ας απεργήσουμε. Ας σταθούμε δίπλα στους συναδέλφους μας.

Αυτούς τους συναδέλφους, που είναι τόσο αλλοπρόσαλλοι και ώρες ώρες τόσο διαφορετικοί από εσένα - και άλλο τόσο από μένα. Που άλλος ακούει Βανδή και άλλος Ωχρά Σπειροχαίτη, άλλος τσιτσίδι στα Κουφονήσια κι άλλος με δίκλινο στη Σαντορίνη, άλλος τα βράδια του με δυο παιδιά και άλλος με δυο ουίσκια.

Γιατί, πέρα από τις διαφορές μας, έχουμε ένα κοινό - και λέω να το κάνουμε σημαία μας. Κοινό είναι αυτό που ενώνει. Οι άπειρες μεμονωμένες σκέψεις ότι κάθε μαθητής και κάθε μαθήτρια σε αυτό τον τόπο, κάθε παιδί σε όλο τον πλανήτη εδώ που τα λέμε, αξίζουν πολλά περισσότερα από όσα ψίχουλα θέλουν να τους αφήσουν οι σύγχρονοι και κατά τόπους οικονομολόγοι άρχοντες. Ότι τα παιδιά μας αξίζουν πολλά περισσότερα από όσα χωράνε οι γαμημένοι τους οι ισολογισμοί, οι οικονομικοί προϋπολογισμοί και τα διαγράμματα.

Αρκετά ρε μαλάκες

Με την κονόμα

Μας γαμήσατε

(Lost Bodies)

Γιατί ας μην κρυβόμαστε, ας το βροντοφωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, ας το ουρλιάξουμε εν τέλει, ότι αυτός ο αγώνας δεν αφορά μόνο τα εργασιακά μας δικαιώματα, αφορά τα δικαιώματα των μαθητών μας, αφορά τα δικαιώματα όλων των των παιδιών σε δωρεάν και ανθρώπινη παιδεία.

Αφορά τα δικαιώματα των ανθρώπων που μεθαύριο αυτοί, και όχι εμείς θα είναι οι ενήλικοι -εμείς θα είμαστε οι γέροντες (ή οι πεθαμένοι)-, τα δικαιώματα ένα μάτσο ανθρώπων που καλά-καλά ακόμα δεν ξέρουν τί πα' να πει δικαίωμα, πόσο μάλλον εργασιακό. Πόσο μάλλον ανθρώπινο.

Ας σταθούμε δίπλα στους μαθητές μας.

Και είναι ένας αγώνας που δεν αφορά μόνο το Β₃ -που δεν έχει χημικό. Είναι ένας αγώνας που αφορά όλους εμάς τους αμέτρητους που βρίσκονται “από κάτω”. Τους ανέργους, τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους με μπλοκάκι, τους κι άλλους ανέργους, τους συνταξιούχους - και ένα σωρό ακόμα.

Γιατί, το ξέρεις καλά και το ξέρω κι εγώ, ότι υπάρχουν τριγύρω μας και άνθρωποι και συλλογικότητες και σωματεία που το πρώτο σύνθημα είναι αυτό που περιμένουν. Δεν είναι λίγοι. Που έναν εργασιακό κλάδο ανυπομονούν να δουν για να ακολουθήσουν. Ένα τσαμπουκαλεμένο σκύλο να βγει και να γαβγίσει “ΟΧΙ”.

Έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

(Τ. Λειβαδίτης)

Ας σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας.

Γιατί εν τέλει πάλι στο φόβο γυρνάμε. Στο φόβο μου και στο φόβο σου, ότι αυτός ο αγώνας “μάλλον θα είναι χαμένος”. Ας ξεκολλήσουμε -λέω γω συνάδελφε- από τον κοινό μας φόβο, ας τον δούμε κατάματα, έτσι για να φανεί ξεκάθαρα πόσο κάλπικος και πόσο εγωιστικός είναι. Aς ξεκινήσουμε να του πετάμε καμιά πέτρα μήπως και τον ξορκίσουμε.

Γιατί, θυμήσου, κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν έγινε, χαμένος είναι μόνο αυτός που δεν έψαξε τριγύρω του, τους συντρόφους, τους συνοδοιπόρους και τους συναγωνιστές, χαμένος είναι όποιος δεν ζήτησε και δεν πολέμησε για την αλληλεγγύη, αυτός που προτίμησε τη μοναξιά από τα ρίσκα. Χαμένος είναι όποιος δε δοκίμασε τον αγώνα, τον ιδρώτα, την αξιοπρέπεια.

Χαμένος είναι όποιος δε δοκίμασε τη ζωή. Χαμένος είναι ο μόνος του.

Ας σταθούμε δίπλα στη ζωή.

Ας απεργήσουμε τώρα.

ppt βιολογίας α γυμνασίου

Powerpoint

για αφορμές συζήτησης

στην άλφα γυμνασίου

με θέμα

"η αναπαραγωγή στα σπονδυλόζωα"

Κατα τα γνωστά
Αναπαράγετε, χρησιμοποιείτε και σχολιάζετε ελεύθερα

Bio anaparagwgi sta spondilozwa from xrysostomeia

Το τελευταίο κείμενο

Ένα κείμενο που έγραψα
ως απάντηση στις απορίες των μαθητών
σχετικά με το επερχόμενο "τέλος του κόσμου"

"Κύριε, κύριε, στις εικοσιμία τέλος;"
Το τελευταίο κείμενο

Στο σχολείο που δουλεύω
θα αναρτηθεί στον πίνακα ανακοινώσεων.
Εσείς μπορείτε να το κατεβάσετε
και να διαλέξετε όποια χρήση του σας βολεύει

Καλές γιορτές - τα λέμε μετά το τέλος του κόσμου...