Δίχως Κασσέτα Καμιά; [δύο λόγια μετά το θάνατο του Ανδρέα Ι. Κασσέτα]

Το κείμενο αυτό γράφεται γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε οποιονδήποτε και οποιαδήποτε, εκτός από τον Ανδρέα Κασσέτα. Δεν θα βρεις δηλαδή μέσα του ατάκες όπως “Ανδρέα καλό ταξίδι” ή “αναπαύσου εν ειρήνη”. Ούτε θα βρεις όσα θα ήθελα να πω στον ίδιο τον Ανδρέα αλλά δεν πρόλαβα. Αυτό το προσπάθησα αλλιώς.

Γιατί ο Ανδρέας έχει πεθάνει.

Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να μιλήσω σήμερα στον Ανδρέα και αυτός να με ακούσει, είμαι σίγουρος όμως ότι αν υπάρχει ένας τέτοιος τρόπος αυτός δεν περιλαμβάνει λέξεις. Πόσο μάλλον πληκτρολογημένες και αναρτημένες στο διαδίκτυο.

Όταν πεθαίνεις αποχωρίζεσαι το σώμα σου.
Και ενώνεσαι με το υπόλοιπο.

Τί ήταν ο Ανδρέας.
Ο ίδιος ίσως να έλεγε “ακόμα ένα ξεχωριστό σύνολο σωματιδίων, όπως όλοι μας”. Εγώ θα πρόσθετα, ναι, αλλά ταυτόχρονα ένα από αυτά τα λίγα "ξεχωριστά σύνολα σωματιδίων" που καταφέρνουν να εξελιχθούν σε Ανθρωπάρες. Ένα αξιοθαύμαστο μείγμα ορθολογισμού και ποίησης, εσωτερικής ομορφιάς και εξωτερικής ασχήμιας, ρομαντισμού, ευγένειας και αλητείας, καλλιέργειας, αξιοπρέπειας, δυναμισμού και τρυφερότητας.

Τί άφησε ο Ανδρέας.
Καταρχήν μιαν αύρα. Τη θύμηση της παρουσίας του, όπου βρισκόταν. Ένα όραμα. Μια εικόνα του πόσο καλοί μπορούμε να γίνουμε. Στις σχολικές τάξεις, στα συνέδρια, στις συζητήσεις. Και έτσι, μια εικόνα του πόσο καλύτερα μπορούμε να τα κάνουμε αυτά.

Αλλά ο μπαγάσας, δεν άφησε μόνο το όραμα. Άφησε και -καμιά φορά ασαφείς, καμιά φορά σαφέστατες- οδηγίες για το πώς μπορούμε να το καταφέρουμε. Άφησε μια ολόκληρη κληρονομιά, χειροπιαστή και αρκετά προσβάσιμη, έναν αξιοπρεπέστατο όγκο από ομιλίες, κείμενα, παρουσιάσεις και βιβλία.

Το τί θα γίνουν όλα αυτά είναι στο χέρι μας. 

Είναι επιλογή. Μπορούμε να συνεχίσουμε να θρηνούμε για το χαμό ενός υπέροχου ανθρώπου για πάντα. Να δώσουμε το όνομα του σε σχολικές αίθουσες και αμφιθέατρα, να του αφιερώσουμε καναδυό συνέδρια, ή να ανταλλάσσουμε για χρόνια επικήδειους και κείμενα όπως αυτό.

Ή μπορούμε να αφήσουμε τους επικήδειους, τις θύμησες και τις κλάψες. Και να στρωθούμε στη δουλειά. Να διαβάσουμε όσα μας έγραψε ο Ανδρέας, να θυμηθούμε όσα μας είπε, να εφαρμόσουμε όσα του μας ενέπνευσαν, να οικειοποιηθούμε όσα του μας άρεσαν. Και να γίνουμε καλύτεροι.

Να (ξανα)καλλιεργήσουμε τα χωράφια που μαζί του περπατήσαμε (τις σχολικές τάξεις, τα συνέδρια, τις παρέες), με τους σπόρους που αυτός μας χάρισε απλόχερα. Μόνο έτσι θα ξαναδούμε τον Ανδρέα.

Με υπομονή, με όραμα και με δουλειά.

Έτσι θα ξαναδούμε τον Ανδρέα - και σίγουρα δεν θα έχει τη μορφή του Ανδρέα. Μπορεί να είναι ένας κοπανατζής πιτσιρικάς. Ή μια ενθουσιώδης φοιτήτρια. Ή ένα σχολείο που (επιτέλους) σέβεται τους μαθητές και τις μαθήτριές του. Ή “κάτι” στη διδακτική. Ή κάτι άλλο.

Δεν θα έχει τη μορφή του Ανδρέα, αλλά εμείς θα ξέρουμε. Θα ξέρουμε ότι ο άνθρωπος πέθανε, αλλά το έργο του συνέχισε να ζει και να “μιλάει” και να μας πηγαίνει όλους ένα βήμα πιο μπροστά.

Και τότε, τα δάκρυα μας θα χουνε γίνει χαμόγελα.