Στην προηγούμενη μου δημοσίευση, παρουσίασα ένα από τα θέματα φυσικής με τα οποία επέλεξε να αξιολογήσει τους μαθητές του ο δαιμόνιος συνάδελφος Γιώργος Φ.
Ζήτησα από τους συνάδελφους-αναγνώστες του "Ας μπούμε σε μια τάξη" τα σχόλια τους. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και θεωρώ ότι "είπε" πολλά συνάδελφε αν δεν το έχεις ήδη κάνει, ρίξε μια ματιά, αξίζει το κόπο.
Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ ένα σχόλιο μου, προτίμησα όμως να το κάνω με μια καινούργια δημοσίευση. Αυτή που τώρα διαβάζεις. Μάλιστα, για να σε γλιτώσω απο τα πολλά πήγαινε-έλα ανάμεσα στις δημοσιεύσεις, ας βάλω κι εδώ το περιβόητο θέμα που σκέφτηκε ο συνάδελφος και φίλος Γιώργος:
Ζήτησα από τους συνάδελφους-αναγνώστες του "Ας μπούμε σε μια τάξη" τα σχόλια τους. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και θεωρώ ότι "είπε" πολλά συνάδελφε αν δεν το έχεις ήδη κάνει, ρίξε μια ματιά, αξίζει το κόπο.
Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ ένα σχόλιο μου, προτίμησα όμως να το κάνω με μια καινούργια δημοσίευση. Αυτή που τώρα διαβάζεις. Μάλιστα, για να σε γλιτώσω απο τα πολλά πήγαινε-έλα ανάμεσα στις δημοσιεύσεις, ας βάλω κι εδώ το περιβόητο θέμα που σκέφτηκε ο συνάδελφος και φίλος Γιώργος:
Λοιπόν.
Αυτό που νομίζω ότι ο Γιώργος έκανε με ιδιαίτερη επιτυχία ήταν να εφαρμόσει μια νοοτροπία αξιολόγησης που εκφράζεται εδώ και καιρό στους κύκλους της διδακτικής και σιγά σιγά θα πρέπει να μπαίνει και στις τάξεις. Μιλάμε για αξιολόγηση που, μεταξύ άλλων, δεν εστιάζει τόσο στην πληροφορία, όσο στη διαχείρισή της (για να το πω πιο λαϊκά, "δεν σου ζητάμε τον τάδε νόμο της φυσικής, σου τον δίνουμε και σου ζητάμε να σκεφτείς πώς εφαρμόζεται").
Ο Γιώργος "δίνει" στους μαθητές και στις μαθήτριές του μια εικόνα. "Δίνει" ένα απόσπασμα από τα κείμενα του βιβλίου. "Δίνει" ένα μισοσυμπληρωμένο πίνακα με αριθμητικά δεδομένα. Σε κάθε περίπτωση δίνει πληροφορία. Και στη συνέχεια ψάχνει, ποιοι μαθητές και ποιες μαθήτριες μπορούν να αξιολογήσουν και να διαχειριστούν αυτή την πληροφορία.
Θεωρώ ότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του προτεινόμενου τρόπου αξιολόγησης που αξίζει να σχολιαστεί περισσότερο από τα υπόλοιπα θετικά σημεία του.
Και αυτό γιατί συμφωνώ με την άποψη ότι η ικανότητα διαχείρισης της επιστημονικής γνώσης είναι ένας από τους στόχους της διδασκαλίας που έχει ιδιαίτερη αξία για τους 15χρονους ανθρώπους του σήμερα. Για ανθρώπους που χωρίς τη βοήθειά μας κολυμπούν καθημερινά σε ωκεανούς πληροφορίας ψηφιακούς ή μη.
Αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να εξοικειώσουμε όχι τόσο με την εμπέδωση της πληροφορίας με τέτοια πληθώρα πληροφορίας αυτό θα ισοδυναμούσε με σαδισμό, όσο με τη διαχείρισή της.
Ας υπενθυμίσω βέβαια, ότι με παρόμοιο τρόπο βλέπω να εκφράζονται και τα θέματα της περιβόητης έρευνας του διεθνούς προγράμματος αξιολόγησης PISA (παλαιότερη σχετική συζήτηση εδώ). Και ας θυμηθώ να στείλω ένα mail με αυτή τη διαπίστωση σε όλους όσους βγήκαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της "κακής επίδοσης" των ελλήνων μαθητών, με όρους υλικοτεχνικής υποδομής ή "κατάντιας" του ελληνικού δημόσιου σχολείου.
Μπούρδες. Η διδασκαλία των φυσικών επιστημών στην Ελλάδα, μακάρι να είχε περισσότερους διαδραστικούς πίνακες, μπορεί όμως να κάνει αξιόλογα βήματα βελτίωσης και χωρίς αυτούς. Επισημαίνω βέβαια: βήματα βελτίωσης, όχι άλματα...
Συμφωνώ με αυτό που σχολίασε στην προηγούμενη δημοσίευση ο συνοδοιπόρος Διονύσης Μάργαρης: "αν βρεθούν και 10 συνάδελφοι, που σταθούν στα θέματά σου, προβληματιστούν, κάνουν την αυτοκριτική τους και προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη δουλεία τους προς την κατεύθυνση που εσύ χαράζεις, δεν είναι πολύ σημαντικό;"
Είναι σημαντικό, αλλά είναι και δύσκολο. Συζητάμε για μια λογική αξιολόγησης καινούργια για την ελληνική πραγματικότητα, αρκετά διαφορετική δηλαδή από αυτήν που ορίζει η σιδερένια εκπαιδευτική μας παράδοση. Και αυτό βέβαια δυσκολεύει τα πράγματα: οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν εύκολα και σίγουρα δεν αλλάζουν με την προσθήκη υπολογιστή ή προτζέκτορα στη σχολική τάξη.
Ας στρωθούμε λοιπόν κάτω και ας επικοινωνήσουμε περισσότερο τις ιδέες μας, είτε μέσα από τα ιστολόγιά μας, είτε καθισμένοι στα γκρίζα τραπέζια του γραφείου των καθηγητών.
Ας κοιτάξουμε την ουσία σε αυτό που προτείνει ο Γιώργος ως αξιολόγηση, ας την προτείνουμε αν συμφωνούμε στους συναδέλφους του κλάδου, ας την εφαρμόσουμε με το δικό μας τρόπο και το κυριότερο, ας ανακοινώσουμε τα συμπεράσματά μας...
Ας μπούμε σε μια τάξη!
Αυτό που νομίζω ότι ο Γιώργος έκανε με ιδιαίτερη επιτυχία ήταν να εφαρμόσει μια νοοτροπία αξιολόγησης που εκφράζεται εδώ και καιρό στους κύκλους της διδακτικής και σιγά σιγά θα πρέπει να μπαίνει και στις τάξεις. Μιλάμε για αξιολόγηση που, μεταξύ άλλων, δεν εστιάζει τόσο στην πληροφορία, όσο στη διαχείρισή της (για να το πω πιο λαϊκά, "δεν σου ζητάμε τον τάδε νόμο της φυσικής, σου τον δίνουμε και σου ζητάμε να σκεφτείς πώς εφαρμόζεται").
Ο Γιώργος "δίνει" στους μαθητές και στις μαθήτριές του μια εικόνα. "Δίνει" ένα απόσπασμα από τα κείμενα του βιβλίου. "Δίνει" ένα μισοσυμπληρωμένο πίνακα με αριθμητικά δεδομένα. Σε κάθε περίπτωση δίνει πληροφορία. Και στη συνέχεια ψάχνει, ποιοι μαθητές και ποιες μαθήτριες μπορούν να αξιολογήσουν και να διαχειριστούν αυτή την πληροφορία.
Θεωρώ ότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του προτεινόμενου τρόπου αξιολόγησης που αξίζει να σχολιαστεί περισσότερο από τα υπόλοιπα θετικά σημεία του.
Και αυτό γιατί συμφωνώ με την άποψη ότι η ικανότητα διαχείρισης της επιστημονικής γνώσης είναι ένας από τους στόχους της διδασκαλίας που έχει ιδιαίτερη αξία για τους 15χρονους ανθρώπους του σήμερα. Για ανθρώπους που χωρίς τη βοήθειά μας κολυμπούν καθημερινά σε ωκεανούς πληροφορίας ψηφιακούς ή μη.
Αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να εξοικειώσουμε όχι τόσο με την εμπέδωση της πληροφορίας με τέτοια πληθώρα πληροφορίας αυτό θα ισοδυναμούσε με σαδισμό, όσο με τη διαχείρισή της.
Ας υπενθυμίσω βέβαια, ότι με παρόμοιο τρόπο βλέπω να εκφράζονται και τα θέματα της περιβόητης έρευνας του διεθνούς προγράμματος αξιολόγησης PISA (παλαιότερη σχετική συζήτηση εδώ). Και ας θυμηθώ να στείλω ένα mail με αυτή τη διαπίστωση σε όλους όσους βγήκαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της "κακής επίδοσης" των ελλήνων μαθητών, με όρους υλικοτεχνικής υποδομής ή "κατάντιας" του ελληνικού δημόσιου σχολείου.
Μπούρδες. Η διδασκαλία των φυσικών επιστημών στην Ελλάδα, μακάρι να είχε περισσότερους διαδραστικούς πίνακες, μπορεί όμως να κάνει αξιόλογα βήματα βελτίωσης και χωρίς αυτούς. Επισημαίνω βέβαια: βήματα βελτίωσης, όχι άλματα...
Συμφωνώ με αυτό που σχολίασε στην προηγούμενη δημοσίευση ο συνοδοιπόρος Διονύσης Μάργαρης: "αν βρεθούν και 10 συνάδελφοι, που σταθούν στα θέματά σου, προβληματιστούν, κάνουν την αυτοκριτική τους και προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη δουλεία τους προς την κατεύθυνση που εσύ χαράζεις, δεν είναι πολύ σημαντικό;"
Είναι σημαντικό, αλλά είναι και δύσκολο. Συζητάμε για μια λογική αξιολόγησης καινούργια για την ελληνική πραγματικότητα, αρκετά διαφορετική δηλαδή από αυτήν που ορίζει η σιδερένια εκπαιδευτική μας παράδοση. Και αυτό βέβαια δυσκολεύει τα πράγματα: οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν εύκολα και σίγουρα δεν αλλάζουν με την προσθήκη υπολογιστή ή προτζέκτορα στη σχολική τάξη.
Ας στρωθούμε λοιπόν κάτω και ας επικοινωνήσουμε περισσότερο τις ιδέες μας, είτε μέσα από τα ιστολόγιά μας, είτε καθισμένοι στα γκρίζα τραπέζια του γραφείου των καθηγητών.
Ας κοιτάξουμε την ουσία σε αυτό που προτείνει ο Γιώργος ως αξιολόγηση, ας την προτείνουμε αν συμφωνούμε στους συναδέλφους του κλάδου, ας την εφαρμόσουμε με το δικό μας τρόπο και το κυριότερο, ας ανακοινώσουμε τα συμπεράσματά μας...
Ας μπούμε σε μια τάξη!
