Και ναι λοιπόν διαδικτυακέ μου φίλε,
επιτρέπεται να αντιγράψεις κείμενα αυτού του blog,
αρκεί να κάνεις σαφή αναφορά στη πηγή:

didaskw.blogspot.com

Καλό διάβασμα...

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Η διαχείριση της τάξης (ΙΙΙ)

Σε αυτό το blog έχουν μέχρι τώρα αναρτηθεί δύο δημοσιεύσεις σχετικά με το θέμα «διαχείριση προβλημάτων στη σχολική τάξη». Και οι δύο όμως έμεναν στα ρηχά νερά της σχετικής συζήτησης: η πρώτη ήταν μια αναφορά στα σχετικά σεμινάρια που διοργανώνει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και η δεύτερη ένα βίντεο για το θέμα, με μάσκα χιούμορ αλλά ανησυχητικό υπόστρωμα.

Προσπαθώντας να αποφύγω λοιπόν αυτή τη συνέχεια παραπλανητικών τίτλων στο μπλογκ μου, αποφάσισα να αντιμετωπίσω το θέμα λίγο πιο σοβαρά.

Να καταθέσω σκέψεις και προτάσεις μου.

Ας αναγνωρίσω βέβαια ξεκινώντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καλύψω ένα τόσο ευρύ και σημαντικό θέμα με μία δημοσίευση. Περισσότερο θα προσπαθήσω να περιγράψω πέντε δέκα πράγματα που έχω στο μυαλό μου για το ζήτημα, ίσως και με τη βοήθεια ορισμένων σχετικών βιβλίων.

Η κουβέντα περί «διαχείρισης τάξης» μπορεί να αποκτήσει μπόλικη έκταση. Σκέψου ότι ακόμη και το πώς είναι τοποθετημένα τα θρανία μέσα στη σχολική τάξη, θεωρείται από πολλούς παράγοντας που επηρεάζει τις διαθέσεις, άρα και τις εξελίξεις στο ζήτημα.

Μάλλον λογικό ας πούμε ακούγεται το επιχείρημα ότι όταν τα θρανία είναι εφικτό να είναι σε σχήμα «Π», η επαφή του εκπαιδευτικού με καθέναν από τους μαθητές είναι σχεδόν προσωπική. Ιδιαίτερα αν ο εκπαιδευτικός αισθάνεται άνετα να περπατά κατά τη διάρκεια του μαθήματος, η θεατρική παράσταση που ονομάζεται διδασκαλία μπορεί σε ένα τέτοιο σκηνικό να αποφύγει τις σκηνές με σασπένς…

Ας αφήσω όμως το σκηνικό και ας πιάσω τη σημασία της εισαγωγής του έργου:

Και στο θέμα της διαχείρισης της τάξης, συμφωνώ με την επικρατούσα άποψη, ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Η αρχή. Οι πρώτες στιγμές σε μία τάξη. Οι πρώτες ώρες της χρονιάς: όταν το "σκανάρισμα" της συμπεριφοράς και της εικόνας του εκπαιδευτικού τροφοδοτεί με απόψεις τους μαθητές. Και συνεπώς διαμορφώνει μετέπειτα στάσεις.

Άποψη που την υποστηρίζει με τον τρόπο της βέβαια και η εμπειρία των "παλιών", έτσι δεν είναι; Την ακούω συχνά νομίζω την ατάκα: "Το θέμα είναι να τους πάρεις τον αέρα από την αρχή. Μέχρι τα Χριστούγεννα, ούτε χαμόγελο".

Ούτε νερό στον Άρη. Τέλος πάντων.

Ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση προτείνουν και οι διδακτικάριοι, όχι μόνο των φυσικών επιστημών, που μιλούν για κάτι που ονομάζεται "διδακτικό συμβόλαιο". Πρόκειται για μία αρχική «συμφωνία» ανάμεσα στον εκπαιδευτικό και τους μαθητές σχετικά με το τι υπόσχεται η κάθε πλευρά και το τι ζητά από το μάθημα.

Ένα συμβόλαιο.

Ένα συμβόλαιο που καλό είναι να κρατά στενές επαφές με το συνολικό συμφέρον της τάξης. Ένα συμφέρον που αφορά κυρίως τη μάθηση και το δικαίωμα σε αυτήν. Στο δικό μου μάθημα, ας πούμε, νομίζω πως όταν ρητά λειτουργώ με βάση το επιχείρημα "εδώ έχουμε μαζευτεί για να μάθουμε", τις περισσότερες φορές οι μαθητές το καταλαβαίνουν μια χαρά και ανταποκρίνονται.

Βέβαια όταν σκέφτεσαι να κάνεις οποιοδήποτε "συμβόλαιο", πρέπει να σκεφτείς και τις δικές σου "υποχωρήσεις". Από την πλευρά μου για παράδειγμα, έχω υποσχεθεί στο μάθημα μου ότι πάντα θα επιστρέφω τετράδια, tests ή διαγωνίσματα διορθωμένα "στο επόμενο μάθημα". Μπορεί να μου έχει κοστίσει 2-3 γερά ξενύχτια μέχρι τώρα, αλλά αποδείχτηκε πολύ δυνατό «χαρτί» στις διαπραγματεύσεις.

Μερικοί, όταν αναφέρονται σε κάποιας μορφής "διδακτικό συμβόλαιο", μιλούν και για κανόνες που πρέπει να υπάρχουν σε μια τάξη. Εγώ θα πρόσθετα και δυο κουβέντες για τη λογική που υπάρχει πίσω από κάθε κανόνα. Το ποδόσφαιρο είναι το αγαπημένο μου παράδειγμα: Αν θέλεις να παίξεις ποδόσφαιρο, δέχεσαι ότι δεν θα πιάνεις τη μπάλα με τα χέρια...

Επίσης από την αρχή των μαθημάτων νομίζω ότι έχει σημασία να δείχνεις οργανωμένος, ή ακόμη καλύτερα, να είσαι οργανωμένος. Αν αρχίζει να φαίνεται ότι δε δίνεις και πολλή σημασία στο μάθημα σου, οι μαθητές έχουν ωραιότατο επιχείρημα για να μην υπακούσουν σε "κανόνες της τάξης". Αθέτησες το συμβόλαιο πρώτος, δεν έχει σημασία αν το έκανες άθελά σου. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Μερικοί προτείνουν στην αρχική κουβέντα, να υπάρχει αναφορά και σε ένα νοητικό πλάνο του τύπου "τι θα μάθουμε φέτος" με ψιθυρίζουσες αναφορές "κάτι για το οποίο πρέπει να βοηθήσουμε όλοι".
Εγώ βέβαια, ένα τέτοιο πλάνο το προτιμώ ντυμένο και με συναισθηματικές ατάκες, της μορφής "το ταξίδι μας στη Φυσική θα περιλαμβάνει διαδρομές σε…", αλλά κάτι τέτοιο μάλλον είναι χαζό προσωπικό «χούι» και όχι εμπεριστατωμένη άποψη περί διαχείρισης της τάξης...

Σταθερότητα στις επιλογές σου και τη στάση σου. Θέμα SOS. Όσο μπορείς, μείνε συνεπής στο αρχικό σενάριο, ναι, αυτό που προέβλεπε το "συμβόλαιο". Αν οι μαθητές αισθάνονται σιγουριά για το ποια θα είναι η στάση σου, τους είναι πιο εύκολο να προσαρμοστούν σε αυτήν. Όχι "μία έτσι, μία γιουβέτσι".

Γι’ αυτό και λέω ότι θέλει αρκετή σκέψη ο αρχικός σχεδιασμός του συμβολαίου: "όπως έστρωσες θα κοιμηθείς", έχει αποφανθεί εδώ και καιρό η ανέκδοτη λαϊκή βιβλιογραφία.

Βέβαια η συνέπεια μπορεί να συμπεριλαμβάνει και αναπόφευκτη αυστηρότητα από την πλευρά σου, στην εφαρμογή πιθανών ποινών. Εδώ θα χρησιμοποιούσα το επιχείρημα ότι οι μαθητές δείχνουν να έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα με την ασυνέπεια ενός εκπαιδευτικού, παρά με την αυστηρότητά του. Προσωπικά προσπαθώ να μην απειλώ με ποινές, που δεν θέλω ή δεν μου επιτρέπεται να εφαρμόσω. Και δεν εφαρμόζω μια ποινή αν δεν έχω προειδοποιήσει για την εφαρμογή της...

Το νου σου λένε οι γραφές. Προαπαιτούμενο για την ηρεμία στην τάξη είναι και η δική σου ήρεμη στάση. Μάθε να διατηρείς την ηρεμία σου, μπροστά στις δύσκολες στιγμές της τάξης. Πέρα από τις λανθασμένες "εν βρασμώ" αποφάσεις που μπορεί να πάρεις σε τέτοιες στιγμές, σκέψου ότι είναι απαραίτητο να μεταδώσεις το μήνυμα ότι εφαρμόζεις την ηρεμία που ζητάς από τους μαθητές σου.

Στην κλασική ερώτηση "μπαίνω στην τάξη και επικρατεί το χάος, τί να κανω;", η δική μου απάντηση έχει 3 βήματα.

Βήμα πρώτο. Μη κάνεις τίποτα! Είναι φορές που το να σταθείς ακίνητος και σιωπηλός μπροστά στους μαθητές που "έχουν ξεφύγει", μπορεί να έχει απίστευτα αποτελέσματα.
Η απόλυτη σιωπή δεν είναι κάτι που οι μαθητές περιμένουν από τον εκπαιδευτικό, οπότε η εμφάνισή της μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή πολλών.

Βήμα δεύτερο. Κάνε κάτι, αλλά μην υψώνεις ακόμα τη φωνή! Εγώ, συνήθως προσπαθώ να ξεκινήσω συζήτηση για κάτι λίγο έξω από το συνηθισμένο μάθημα, κάτι που υποθέτω ότι ενδιαφέρει τους μαθητές: ένα σχετικό αστείο ή ένα περιστατικό από άλλο τμήμα στο ίδιο μάθημα ή δεν ξέρω τί άλλο. Δοκίμασε και πες μου. Πάντως σημείωσε ότι ατάκες όπως "σχετικά με το διαγώνισμα θα πρέπει να σας πω..." ή "όσον αφορά τους βαθμούς του τριμήνου...", μάλλον μπορούν να σωπάσουν ολόκληρη τη θύρα 7.

Βήμα τρίτο. Βάλε τις φωνές, δεν έχουμε και όλη τη σχολική χρονιά στη διάθεση μας. Προσωπικά δεν έχω καταφέρει να βρω μια συνταγή που θα αποκλείει τη χρήση πολλών ντεσιμπέλ στη διαχείριση της τάξης, αλλά μάλλον η δυνατή φωνή θα πρέπει να είναι η ύστατη προσπάθεια...

Μαθήματα τακτικής: Σχετικά με τις ποινές, είναι προτιμώμενο να δρας, παρά να αντιδράς. Αντιδρώντας, τιμωρείς κάποια "δράση" ενός ή περισσοτέρων μαθητών. Δρώντας, προτείνεις λύσεις σε προβλήματα και περιμένεις απαντήσεις: "Μπορείς να διαλέξεις, Μανώλη: α) να συνεχίσεις να κάθεσαι στο ίδιο θρανίο αλλά χωρίς να προκαλείς κουβεντούλα με το Τάσο, β) να κάτσεις σε όποια άλλη θέση θες αν νομίζεις ότι θα είναι καλύτερα και γ) να φύγεις από τη τάξη αν θεωρείς ότι δεν μπορείς να συμβιβαστείς με τους κανόνες της".

Άλλες φορές δουλεύει, άλλες όχι. Με το Μανώλη δούλεψε.

Όπως αρκετές φορές δουλεύει στη δια-τήρηση της συμφωνίας και η επιβράβευση. Ένα μικρό αστείο σε στιγμές που η τάξη δείχνει να είναι συνεπής με τους κανόνες, εγώ το προτείνω.

Με τον τρόπο μου βέβαια: συνοδευόμενο από δήλωση για το λόγο που έγινε το αστείο, μια ρητή επιβεβαίωση της «συμφωνίας».

Και φυσικά υπάρχει και το θέμα των "συγκρούσεων".

Υποστηρίζω την άποψη ότι οφείλουμε σε τέτοιες περιπτώσεις να αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει πρόβλημα στην τάξη, κάνοντας παράλληλα σαφές με ποιο τρόπο οι συγκεκριμένες πράξεις ενός μαθητή ή περισσοτέρων επηρεάζουν τη λειτουργία της. Σημείο κλειδί συχνά είναι να επικεντρώνεις στο πρόβλημα, όχι στους συγκεκριμένους μαθητές ("θα μπορούσε άλλωστε, παιδιά, να το έχει κάνει οποιοσδήποτε από εσάς αυτό"). Ή το να παροτρύνεις τους εμπλεκόμενους να μιλήσουν για το πρόβλημα και να εκφράσουν άποψη για τις αιτίες του.

Κάπου εδώ φυσικά σκάει και το γνωστό θέμα του διδακτικού χρόνου. Σαν τα χιόνια. Δύσκολα τα πράγματα, το αναλυτικό πρόγραμμα δεν υπολογίζει ότι διαδικασίες για τη διαχείριση της τάξης είναι πιθανό να σπαταλούν αρκετό διδακτικό χρόνο. Πρέπει να είσαι προσεκτικός για το πόσο χρόνο αφιερώνεις σε διαδικασίες όπως αυτές που περιγράφω παραπάνω.

Και φυσικά να διαλέξεις τί από όσα λέω ταιριάζουν στη διδασκαλία σου. Σκέψου ότι μάλλον επιβάλλεται το να κάνεις "προσωπική σου υπόθεση" τον τρόπο διαχείρισης της τάξης: Είσαι κομμάτι μιας συμφωνίας, άρα πρέπει να σε αντιπροσωπεύει όσο γίνεται καλύτερα.

Κλείνωντας, Post it σημείωμα πάνω στο ψυγείο: Να μην ξεχάσω.

Να μην ξεχάσω ότι οι μαθητές είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε μια διαφορετική ηλικία, ομολογουμένως αρκετά δυσκολότερη από τη δική μου. Μαθαίνουν τον κόσμο – που σημαίνει και τις σχέσεις μεταξύ τους - και τα λάθη είναι αναπόφευκτα σε αυτή τη διαδικασία. "Το πάθημα είναι το μάθημα" έλεγε η γιαγιά μου, πολύ πριν το ανακαλύψει η βιβλιογραφία της γνωστικής ψυχολογίας.

Που "μαθητές=άνθρωποι" επίσης σημαίνει ότι παίζει κάπου κρυφά να υπάρχει και κανένα πρόβλημα στο σπίτι με τον μπαμπά που "γύρισε χθες αργά και η μαμά φώναζε", να δίνει άφθονο υλικό σε διαθέσεις και πράξεις...

Να μην ξεχάσω (2). Τελευταίο αλλά σημαντικό. Ένα πρόβλημα στη διαχείριση της τάξης μπορεί πολύ συχνά να είναι ένδειξη ότι κάτι "δεν πάει καλά" με τον τρόπο που διδάσκω. Θυμήσου κι εσύ προχθές στην τηλεόραση, που η αγαπημένη σου ομάδα έπαιζε χάλια και καταλήξατε με τους άλλους ποδοσφαιρόφιλους να λέτε ανέκδοτα…

ΥΓ. Η φωτογραφία "scream" είναι από το blog www.visuallee.com/weblog/

buzz it!

11 σχόλια:

MANALISS είπε...

Σε ποιο θρανίο να κάτσω κύριε;
Πολλά πάρα πολλά θέματα Χρυσόστομε. Σάββατο πρωί όμως το ψυγείο είναι άδειο και τα παιδιά πεινάνε. Κράτα χώρο για τον απογευματινό καφέ.
Τη καλημέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

Πολλά και ενδiαφέροντα θέματα. Να πω μόνο ότι υπάρχουν κάποιες μέρες που καμία συνταγή δεν πιάνει, κανένα βήμα δεν είναι το σωστό.
Κι ένα συμπέρασμα κάπως αυθαίρετο: τα παιδιά συνήθως δημιουργούν "θέματα" όταν βαριούνται...(μαζί μας).

Ανώνυμος είπε...

ΑΡΙΣΤΑ 10!!! Χρυσόστομε ,τα κείμενα σου είναι πάντα καλογραμμένα. Ένα καλό "τρικ" για τη διατήρηση της τάξης είναι να έχουμε κοντά μας τους πιο "ανήσυχους" μαθητές. Μ' αυτόν τον τρόπο , μας παρακολουθούν ευκολότερα , αλλά και 'μεις μπορούμε να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν το μάθημα. Μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές η φασαρία προκαλείται απο μαθητές που δεν μπορουν να συμμετέχουν (για διάφορους λόγους) στο μάθημα. Αν τους εμπλέξουμε ,λοιπόν, στη μαθησιακή διαδικασία , βγαίνουμε όλοι κερδισμένοι. Επίσης , θα πρότεινα μετά από μια τιμωρία ή ποινή να ακολουθεί και μια σύντομη,ήρεμη και σοβαρή συζήτηση με το μαθητή στο διάλειμμα. Βοηθάει πολύ. Επιπλέον , θα ήθελα να πω ότι πρέπει και 'μεις να 'χουμε ρεαλιστικές προσδοκίες από τους μαθητές μας. Τέλος , καλό είναι να θυμόμαστε πως τα παιδιά έχουν περιορισμένη ικανότητα συγκέντρωσης , οπότε και 'μεις πρέπει να αποφεύγουμε το ατελείωτο μπλα-μπλα!

MANALISS είπε...

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Δεν υπάρχει συνταγή.Ακόμα και στην ίδια τάξη με τα ίδια παιδιά θέλει κάθε φορά άλλη αντιμετώπιση. Άρα ένα βασικό προσόν μας είναι η ευελιξία. Κάθε φορά πρέπει να σταθμίζουμε την αντίδρασή μας.
Ο χώρος του σχολείου γενικά δεν είναι αποδεκτός από τους μαθητές σαν "δικός τους χώρος". Άρα δεν μπορούμε να περιμένουμε να αισθάνονται άνετα στο χώρο. Αν μπορέσουμε και έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε αποκλειστική αίθουσα να τους δώσουμε το δικαίωμα της παρέμβασης στο χώρο, ώστε να τον αισθανθούν δικό τους. Για παράδειγμα μπορεί ένας τοίχος να γίνει ταμπλό και να τους επιτρέψουμε να ζωγραφίσουν ή να κολλήσουν κάποιες αφίσες βάζοντας κάποιους κοινά αποδεκτούς κανόνες. Έτσι δεν χαλάει ο χώρος και τον αισθάνονται περισσότερο δικό τους. Μπορεί να βιδωθεί για παράδειγμα ένα φύλλο νοβοπάν. (λειτουργεί και θερμο-ηχομονωτικά). Στο δικό τους χώρο αισθάνονται καλύτερα.
Τα παιδιά θέλουν να ξέρουν που βρίσκονται. Άρα ναι στο συμβόλαιο. Εγώ το κάνω και το επικαλούμαι συχνά. Σαφώς και δεν το "σπάω" ούτε του βάζω νερό. Γιαυτό καλό θα είναι ο καθένας να ξέρει τι θα δώσει. Καλό θα είναι επίσης να προκαλέσετε τους μαθητές να δώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις για να τις συνειδητοποιήσουν. Δώστε και κάποια περιθώρια να "παζαρέψετε". Μη τους κατεβάσετε άνωθεν θέσεις γιατί εύκολα θα πουν ότι αυτά είναι αυτά που θέλατε εσείς όχι αυτοί. Μπορείτε πχ να διαπραγματευθείτε τον αριθμό των διαγωνισμάτων. Να επιχειρηματολογείτε στα προτεινόμενα από εσάς. Για να καταλάβουν - όσο γίνεται - αυτά που ζητάτε. Με αυτό τον τρόπο καταλήγουμε σε μια συμφωνία που εγώ λέω κανόνες του παιγνιδιού. Από τη πρώτη στιγμή δηλώνω τι θέλω στο τετράδιο, το διάβασμα, και ένα πλάνο της διδασκαλίας και πότε θα μπουν διαγωνίσματα. Έτσι δεν έχετε αντιδράσεις σε αυτά τα θέματα. Είναι ξεκάθαρα από την αρχή.
Ένα σημαντικό για μένα είναι να γνωρίζεις όλους τους μαθητές σου. Απευθύνεσαι σε αυτούς με το όνομά τους. Είναι πρόσωπα και όχι μονάδες στο "σωρό". Ανάλογα την οικειότητα που θέλεις στο μάθημα μπορείς να χρησιμοποιείς τα μικρά του ή τα επώνυμά τους. ΑΛΛΑ όπως και να έχει είσαι πάντα καθηγητής τους και όχι φίλος τους. Είναι ένα λάθος που γίνεται (συχνά από νέους συναδέλφους αλλά όχι μόνο). Αν ένα παιδί ανοίξει τη καρδιά του και μιλήσει σε ένα καθηγητή (κάτι καθόλου σπάνιο) ο ρόλος μας πρέπει να είναι συμβουλευτικός και ακόμα καλύτερα να μη δίνει έτοιμες απαντήσεις αλλά κατευθύνσεις για σκέψη. Σκοπός μας δεν είναι να υποκαταστήσουμε το σπίτι ή τους φίλους αλλά να βοηθήσουμε. Αν κάποιος μαθητής είναι "ζωηρός" προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί. Ίσως μια κατ' ιδίαν συζήτηση με το παιδί να μπορέσει να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα ή και να καταλήξουμε σε μια συμφωνία για να μπορέσει και ο μαθητής να κάνει μια προσπάθεια. Σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί. Μη κάνετε συμφωνίες του τύπου "μη με ενοχλείς να μη σε ενοχλώ". Η τάξη δεν είναι πάρκινγκ μαθητών. Είναι καθήκον μας να ενοχλούμε και να ενεργοποιούμε τους μαθητές μας.
Η προετοιμασία είναι απαραίτητη. Όταν ο καθηγητής μπαίνει στη τάξη και ξέρει τι λέει και που κάθεται και σε ποια σημεία επιμένει τότε και οι μαθητές ξέρουν πως πρέπει να διαβάσουν και που να προσέξουν. Αν η διδασκαλία είναι "χύμα" τότε ο καθηγητής έχει χάσει πολλαπλά.
Δυο σημεία ακόμα κουράγιο.
Το πρώτο έχει να κάνει με την αξιοκρατία. Οι μαθητές αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και ξέρουν τι τους γίνεται με τις βαθμολογίες. Τα κριτήρια είναι κοινά και αποδεκτά από όλους.
Το άλλο είναι σταθερότητα. Είναι σημαντικό ο καθηγητής να δίνει στη τάξη την αίσθηση της σταθερότητας. Να μη λέει άλλα τη μια μέρα και άλλα την άλλη. Αλλιώς να συμπεριφέρεται σε μια περίσταση με τον ένα μαθητή και αλλιώς σε μια αντίστοιχη με ένα άλλο μαθητή.
Αυτά τα κάνει ο καθένας μόνος του μέσα στη τάξη και αντιμετωπίζει και τις συνέπειες τους.
Τα παραπάνω κατά περίπτωση τα έχω εφαρμόσει και κάποια έχουν πολύ καλά αποτελέσματα.
Τι γίνεται όμως με το σύλλογο των καθηγητών; Το αφήνω στον αέρα για θέμα σε επόμενη φάση.
Γιατί έγραψα τόσα πολλά; Μα είναι φανερό ότι πίνω μεγάλη κούπα καφέ.

Ανώνυμος είπε...

χάθηκα αλλά δεν ξέχασα!!! συγχωρέστε με για την απουσία αλλά ένεκα του διαβάσματος πρέπει να απέχω (αισθάνομαι και λίγες χαζές τύψεις).
εξαιρετικό αφιέρωμα και εκπληκτική τοποθέτηση.
τι να πρωτοσχολιάσω???
θα το τυπώσω για περαιτέρω μελέτη!!!
ελπίζω να είσαι καλά, καλέ μου φίλε

spyridoula είπε...

ενδιαφέρον και μου άφησε πολλούς προβληματισμούς. μου άφησε μια γεύση χειρισμού και εξαπάτησης με έμφαση στον κυρίαρχο ρόλο του εκπαιδευτικού που επιδιώκει μια μορφή δημοκρατικής συμμετοχής (ας το πω έτσι) που δεν απέχει σαν έννοια από τη συμμόρφωση μόνο που γίνεται όχι με τιμωρία αλλά με συναίνεση. θα τα σκεφτώ και θα σου γράψω...

Ανώνυμος είπε...

Πάντα ευλογούσα εκείνο το λάθος στις πανελλήνιες που δε με άφησε να γίνω καθηγητής -ακόμα τρέμω στην ιδέα μιας τάξης γεμάτης εφήβους. Βρίσκω από μαγικό εως και καθηλωτικό το να μπορεί κάποιος, όχι απλά να τα βγάλει πέρα με τέτοιες ηλικίες -που αν μυριστούν τον φόβο στο αίμα σου δεν το έχουν σε τίποτα να σε κατασπαράξουν- αλλά να τους εμπνεύσει να γίνουν από αγέλη-> ομάδα.
Όσο για το θέμα που αναφέρει ο common sense προσωπικά διαφωνώ όπως το θέτει, δε νομίζω ότι στο ποστ διαφαίνεται κανένας ύπουλος και βρόμικος χειρισμός του μαθητή (είναι χειριστικό να του εξηγείς ότι είναι δικαίωμα του αν θα μάθει, αλλά υποχρέωσή του να αφήσει τον διπλανό του να μάθει και να μην τον ενοχλεί; Και είναι ύπουλο να του αφήνεις την επιλογή να ελιχθεί και να "ταιριάξει" στην ομάδα ή να βγει ("αποβληθει") αν δε θέλει από αυτήν); Όσο για τον κυρίαρχο ρόλο του εκπαιδευτικού, τόσο η αγέλη όσο και η ομάδα θέλουν κι έναν αρχηγό: απλά στην πρώτη περίπτωση κερδίζεις τη θέση και στην δεύτερη την αποσπάς με τη βία, ως ο δυνατότερος. (Συγνώμη αν καταχράστηκα τον χώρο, ήταν ένα πολύ εμπνευσμένο ποστ και αρκετά διαφωτιστικό για το πως μπορείς να κινείσαι απ' το κλίμα win/ loose ή και loose/ loose σ' ένα κλίμα που και οι δυο πλευρές μπορούν να κερδίζουν -και όχι μόνο στη σχολική τάξη).

Xrysostomos είπε...

Σχετικά με το θέμα που άνοιξε η common sense και συνέχισε ο σαμμάνος, ας σημειώσουμε ότι μιλάμε στα πλαίσια της υποχρεωτικής εκπαιδευσης.

Οι μαθητές βρίσκονται στην τάξη με το ζόρι. Δεν μιλάμε για τριτοβάθμια. Άρα όντως υπάρχει κάτι "ύπουλο" (ή όπως το λέει η common sense μια "εξαπάτηση") στην όλη ιστορία: εγώ το γνωρίζω κάτι τέτοιο, οι μαθητές όμως μπορεί και να το ξεχνούν (ή να μην αναγνωρίζουν πόσο σημαντικό μπορεί να είναι).

Και κυρίως, εγώ βρίσκομαι εκεί με δοδεμένο το ρόλο του αρχηγού, δεν με ρωτά κανείς αν τον θέλω ή όχι. Τον έχω δεχθεί, δεχόμενος να δουλέυω ως εκπαιδευτικός.

Το μόνο που μπορω να κάνω είναι να καλύψω αυτό το "υποχρεωτικό" με ένα "δημοκρατικό μανδύα" και παράλληλα να κάνω την όλη διαδικασία λιγότερο βαρετή, περισσότερο ενδιαφέρουσα.

Και το κάνω γιατί πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να δουλέψω έτσι, ότι κάποια συμπεράσματα περί δημοκρατίας μπορούν να βγουν και σε ένα τέτοιο πλαίσιο.

Υπάρχει δόλος, αλλά υπάρχει και προσπάθεια να γίνει (όσο γίνεται) ανώδυνος.

@σαμμάνος
"που αν μυριστούν τον φόβο στο αίμα σου δεν το έχουν σε τίποτα να σε κατασπαράξουν"

Ρε συ, σίγουρα δεν έχεις μπει σε τάξη;!;

Ανώνυμος είπε...

Είπα ότι η μοίρα ευδόκησε να μην γίνω καθηγητής, δεν είπα ότι δεν μπαίνω κάθε μέρα σε μικρότερη σχολική μονάδα! Απλά τα δικά μου θηριά μου φτάνουν στη μέση και για την ώρα πίνουν μόνο γάλα! :)
ΥΓ. Πασχίζεις ντε και σώνει να μη βγεις άγιος: αν απλά καλύψεις το "υποχρεωτικό" με ένα "δημοκρατικό μανδύα" είναι δόλος. Αλλά αφού εσύ θες να κάνεις "την όλη διαδικασία λιγότερο βαρετή, περισσότερο ενδιαφέρουσα, γιατί πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να δουλέψω έτσι, ότι κάποια συμπεράσματα περί δημοκρατίας μπορούν να βγουν και σε ένα τέτοιο πλαίσιο" αυτό δεν περιέχει δόλο, περιέχει ενδιαφέρον και φροντίδα και υπευθυνότητα για το έργο σου και εμπιστοσύνη στον απέναντι(εντάξει, και ολίγο αίσθημα αυτοσυντήρησης- αλλά αυτός δεν είναι λόγος να τα ισοπεδώνουμε όλα)! Άμα κάνεις κάτι καλό να το λέμε. Άμα κάνεις κοτσάνα θα σε κράξουμε, μην ανησυχείς! :-Ρ

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ
Χρυσόστομε , νομίζω ότι το blog σου δεν πέρασε απαρατήρητο... Αν επισκεφτείς το eduportal , θα καταλάβεις τι εννοώ.

http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=228&mode=&order=0&thold=0

Xrysostomos είπε...

@ Σαμμάνος
Άμα κάνεις κοτσάνα θα σε κράξουμε, μην ανησυχείς!"

Αυτοί είναι οι αναγνώστες που χρειάζεται αυτό το blog!

@ δυσλεξικός δάσκαλος
Την είχα δει τη σχετική αναφορά στην ιστοσελίδα του Δαπόντε, αυτή είναι μια αναδημοσίευση που δεν είχα πάρει χαμπάρι.

Πάντως, εκτός από τιμή είναι και ευθύνη...

Τα δημοφιλεστερα μαθηματα