Και ναι λοιπόν διαδικτυακέ μου φίλε,
επιτρέπεται να αντιγράψεις κείμενα αυτού του blog,
αρκεί να κάνεις σαφή αναφορά στη πηγή:

didaskw.blogspot.com

Καλό διάβασμα...

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Τρεχάτε ποδαράκια μου!

Σε προηγούμενη δημοσίευση του, το ιστολόγιο "Ας μπούμε σε μια τάξη" είχε αναφερθεί στο διαγωνισμό "Μάγοι της Επιστήμης: 1ος Διαγωνισμός Επιστημονικού Πειράματος
Επικοινωνία, Παιδί & Μάθηση"
δεν κρατιέμαι: μου τη δίνουν οι μακροσκελείς τίτλοι!

Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα διαγωνισμό που απευθύνεται σε νέους επιστήμονες και καθηγητές, αλλά κυρίως σε παιδιά και νέους, που θέλουν να αναδείξουν το ταλέντο τους στην πραγματοποίηση και επίδειξη κάποιου επιστημονικού πειράματος (περισσότερες πληροφορίες εδώ).

Το μυαλό μου είχε 100% ξεπεράσει το συγκεκριμένο διαγωνισμό, θεωρώντας ότι η προθεσμία υποβολής αιτήσεων έχει περάσει (αρχικά είχε ανακοινωθεί ως προθεσμία το τέλος του Γενάρη 2008).

Σχεδόν κατά τύχη έμαθα ότι έχει δοθεί παράταση της προθεσμίας.


Εκπρόθεσμοι ελληνάρες,
ήρθε η ώρα να δηλώσετε συμμετοχή! Τρίψτε το μυαλό σας και βρείτε ένα ενδιαφέρον πείραμα: έχετε ακόμη μια βδομάδα καιρό (29 Φεβρουαρίου)!

Καλή επιτυχία!

buzz it!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Μαθησιακές δυσκολίες & ανθρώπων τιμωρίες

Για λόγους που μάλλον γίνονται προφανείς στη συνέχεια αυτής της δημοσίευσης, δεν χρησιμοποιώ πραγματικά ονόματα.

Λοιπόν. Συνάντηση με τους γονείς των μαθητών.

Μπροστά μου κάθεται μια νεαρή κυρία. Είναι η μαμά της Νατάσας, μαθήτριας της Α' Γυμνασίου.

Και να μην πολυλογώ η Νατάσα είναι αστέρι.

Σε κάθε μάθημα εκεί, φιλότιμη (αυτό δεν με τρελαίνει και πολύ), διαβασμένη (αυτό δεν με τρελαίνει καθόλου), με κάτι μάτια να ξεχειλίζουν ενδιαφέρον για όσα λέγονται στη τάξη (αυτό είναι που με τρελαίνει), με φοβερές ερωτήσεις που δείχνουν ότι κάποιος "ψάχνεται", με έξυπνες απαντήσεις που δείχνουν ότι κάποιος σκέφτεται, με, με, με...

Κι εγώ φυσικά δεν αργώ να περιγράψω την εικόνα που έχω για τη Νατάσα στη σιωπηλή μητέρα.

Περιμένω χαμόγελο υπερηφάνειας. Ακόμα περιμένω.

Αντί αυτού, ερώτηση:


- Για τον Μιχάλη, τί εικόνα έχετε;



- Ποιον Μιχάλη;



- Τον Μιχάλη, από τη Ε' δημοτικού.



- Τον Μιχάλη τον Ευθυμίου;



- Ναι.



- Ο ΜΙΧΑΛΗΣ είναι αδερφός της Νατάσας;



- Ναι...


Και τώρα εξηγούμαι. Φυσικά και ήξερα ότι ο Μιχάλης και η Νατάσα έχουν το ίδιο επίθετο. Είναι όμως ένα επίθετο αρκετά συνηθισμένο, οπότε το θεώρησα συνωνυμία. Προς τα εκεί με έσπρωξε το γεγονός ότι ο Μιχάλης και η Νατάσα είναι δύο ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικά παιδιά λες και υπάρχουν όμοια παιδιά - τέλος πάντων.

Στην αργκό των εκπαιδευτικών, η Νατάσα είναι "αστέρι" αυτό το είπα.

Στην αργκό των εκπαιδευτικών, ο Μιχάλης είναι "πολύ δύσκολη περίπτωση".

Δύσκολη περίπτωση, όχι επειδή είναι τίγκα στις μαθησιακές δυσκολίες. Κυρίως επειδή αυτό "του έχει βγει" σε μια συμπεριφορά που με τον τρόπο της ουρλιάζει "υπάρχω και εγώ!"

Ο Μιχάλης φωνάζει χωρίς φαινομενικο λόγο. Ο Μιχάλης σηκώνεται καταμεσής του μαθήματος από τη θέση του και περπατά στη τάξη. Ο Μιχάλης διαπληκτίζεται συνέχεια με τους συμμαθητές του, ο Μιχάλης συχνά τους ειρωνεύεται, ο Μιχάλης μερικές φορές επιτίθεται...

Και τί έμαθα εγώ τα επόμενα λεπτά μιας συζήτησης που βάζω στοίχημα δεν θα ξεχάσω ποτέ;

Ότι ο Μιχάλης ένα απόγευμα ρώτησε: "Μαμά, τί έχω...;"

Ότι τα βράδια ο Μιχάλης κλείνεται στο δωμάτιο του και κλαίει.

Ότι και μαχαίρι να μου βγάλει μαθητής, δεν έχω καμία όρεξη να τον τιμωρήσω...

buzz it!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Απολογίες διδάσκοντα...

Οι φίλοι του παρόντος ιστολογίου μάλλον έχουν καταλάβει ότι από τα Χριστούγεννα το "Ας μπούμε σε μία τάξη" έχει περάσει σε κατάσταση πλήρους αδράνειας...


Το φαινόμενο είναι μάλλον προσωρινό
πάλι με χρόνια με καιρούς και τα λοιπά και τα λοιπά.


Αυτό που χρειάζεται είναι να καθησυχάσω όσους ενδιαφέρθηκαν μήπως έχει γίνει κάτι ανησυχητικό στη ζωή μου, κάτι που με εμποδίζει από το να γράφω τις σκέψεις μου γύρω από τη διδασκαλία. Και φυσικά να τους ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον τους...


Όλα καλά παίδες! Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας... Η ζωή συνεχίζεται μια χαρά, το ίδιο και οι περιπέτειες μου στις τίγκα πιτσιρικαρία τάξεις...


Απλά, όπως σε κάθε πραγματικά δημιουργική διαδικασία, έτσι και στο "Ας μπούμε σε μια τάξη", κάποια χρονικά διαστήματα απόλυτης απραξίας είναι απαραίτητα για τη συνέχεια.



Και φυσικά, το πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα τέτοιο χρονικό διάστημα απραξίας δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς.
Ούτε καν ο "δημιουργός" ούτε όποιος ψιθυρίζει δίπλα του...

buzz it!

Τα δημοφιλεστερα μαθηματα