Και ναι λοιπόν διαδικτυακέ μου φίλε,
επιτρέπεται να αντιγράψεις κείμενα αυτού του blog,
αρκεί να κάνεις σαφή αναφορά στη πηγή:

didaskw.blogspot.com

Καλό διάβασμα...

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Διαγωνισμός PISA2006: Στραβά είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;


Σχετικά με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA 2006, δεν είναι δύσκολο να βρεις στο δίκτυο άφθονο υλικό και μαζί αρκετές ερμηνείες των αποτελεσμάτων...

Είτε σε κάποιο blog, είτε σε γνωστές εφημερίδες (όπως το Βήμα ή η Καθημερινή) οι απόψεις και οι ερμηνείες γύρω από τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ("38η θέση οι έλληνες μαθητές ανάμεσα σε 15χρονους από 57 χώρες") δίνουν και παίρνουν. Χαρακτηρισμοί όπως "θλιβερή στατιστική" ή "η Ελλάδα έμεινε μετεξεταστέα", εμφανίζονται συχνά.

Απόψεις για το θέμα μπορείς να βρεις και εδώ, ενώ μπόλικη πληροφορία έχει μαζέψει για το θέμα το ιστολόγιο της ένωσης γονέων Αμαρουσίου. Αν βέβαια είσαι φανατικός των διαγραμμάτων, τότε μάλλον θα βρεις χρήσιμα αυτά που υπάρχουν στην ιστοσελίδα του Ανδρέα Κασσέτα.

Στο χορό της κουβέντας βρίσκω και το blog ενός φροντιστή, εκφράζοντας υποθέτω τη δική του οπτική, λέγοντας:



"Η ελληνική εκπαίδευση είναι ένας κεκλιμένος πύργος της PISA [...]. Ο πύργος της PISA δεν πέφτει γιατί στο Λύκειο παρά τα συνακόλουθα προβλήματα, η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών συμπληρώνει γνώσεις και αποκτά δεξιότητες με την παράλληλη απογευματινή φροντιστηριακή στήριξη".

(ολόκληρο το κείμενο υπάρχει εδώ)



[Έχει ενδιαφέρον πάντως, καθώς ένα από τα συμπεράσματα του ποστ που διαβάζεις σκοπεύω να αποδίδει εμμέσως μέρος των ευθυνών στη φροντιστηριακή εκπαίδευση...]

Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψούλα μου.

Λοιπόν. Αυτό που δεν βλέπω συχνά στις αναφορές στο πρόγραμμα PISA 2006, είναι ο τρόπος με τον οποίο αξιολογήθηκαν οι μαθητές από τις διάφορες χώρες του πλανήτη. Για τους μεθοδολόγους της έρευνας κάποιες πληροφορίες δίνονται εδώ, εγώ όμως θα μιλήσω περισσότερο στον κώδικα των "μάχιμων" εκπαιδευτικών ρωτώντας:

Τι στο καλό "θέματα" βάζουν σε αυτό το διαγωνισμό;

Μεταφράζοντας τις πληροφορίες που κι εσύ μπορείς να βρεις στην ιστοσελίδα του διαγωνισμού, μπορώ να σου πω ότι "χρησιμοποιούνται θέματα τα οποία διατυπώνονται και λύνονται στο χαρτί. Τα θέματα είναι ένα μίγμα ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής και ερωτήσεων ανοικτού τύπου στις οποίες ζητείται από τους μαθητές να διαμορφώσουν τη δική τους απάντηση. Είναι οργανωμένα σε ομάδες, κάθε μία από τις οποίες βασίζεται σε ένα κείμενο που σχετίζεται με κάποια πραγματική κατάσταση".

Και τί σημαίνουν όλα αυτά;
"Κύριε xrysostome, μπορείτε να μας πείτε ένα παράδειγμα να το καταλάβουμε;" ρωτάς εσύ.
"Μπορείτε να μας μεταφράσετε ένα παράδειγμα;" ακούω εγώ...

Τέλος πάντων.

Θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα. Στους μαθητές δόθηκε το παρακάτω κείμενο (υπενθυμίζω, η μετάφραση δική μου μαζί και οι ευθύνες...). Οι ερωτήσεις ακολουθούν.

"Ένας κτηνοτρόφος είχε μερικές αγελάδες σε έναν πειραματικό κτηνοτροφικό σταθμό. Ο αριθμός των μυγών όμως στη σιταποθήκη όπου ζούσαν οι αγελάδες ήταν τόσο μεγάλος, που η υγεία των αγελάδων είχε επηρεαστεί. Έτσι ο αγρότης ψέκασε τη σιταποθήκη και τις αγελάδες με το εντομοκτόνο Α.

Το εντομοκτόνο σκότωσε σχεδόν όλες τις μύγες. Λίγο καιρό αργότερα όμως, ο αριθμός των μυγών ξαναμεγάλωσε. Έτσι ο κτηνοτρόφος ξαναψέκασε με το εντομοκτόνο. Το αποτέλεσμα ήταν παρόμοιο με αυτό του πρώτου ψεκασμού. Όχι όλες, αλλά οι περισότερες από τις μύγες σκοτώθηκαν.

Πάλι, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ο πληθυσμός των μυγών αυξήθηκε, και ψεκάστηκαν πάλι με το εντομοκτόνο. Αυτή η ακολουθία γεγονότων επαναλήφθηκε πέντε φορές: μετά έγινε προφανές ότι το εντομοκτόνο Α γινόταν όλο και λιγότερο αποτελεσματικό στη δολοφονία των μυγών.

Ο κτηνοτρόφος παρατήρησε ότι σε όλους τους ψεκασμούς είχε χρησιμοποιηθεί εντομοκτόνο από μια συγκεκριμένη δεξαμενή, εκεί όπου είχε κατασκευαστεί το εντομοκτόνο. Σκέφτηκε λοιπόν ότι υπάρχει η πιθανότητα το εντομοκτόνο να αποσυντίθεται καθώς περνά ο χρόνος".


Οι ερωτήσεις:

α) "Ο κτηνοτρόφος υπέθεσε ότι το εντομοκτόνο αποσυντίθεται καθώς περνά ο χρόνος. Εξήγησε περιληπτικά πώς θα μπορούσε να ελεγχθεί αυτή η υπόθεση".

β) "Ο κτηνοτρόφος υπέθεσε ότι το εντομοκτόνο αποσυντίθεται καθώς περνά ο χρόνος. Γράψε δύο εναλλακτικες αιτιολογήσεις του ισχυρισμού "το εντομοκτόνο Α γίνεται όλο και λιγότερο αποτελεσματικό".

Και τώρα που διάβασες το "θέμα που έπεσε", στο ζουμί.


Τί ακριβώς αξιολογεί αυτό το θέμα;

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αξιολογεί την ικανότητα του μαθητή να περιγράφει ένα πειραματικό τρόπο ελέγχου μιας υπόθεσης. Ή την ικανότητα του να χρησιμοποιεί μία "πηγή γνώσης" (στο παράδειγμα, το κείμενο που δόθηκε στους μαθητές) και να διαλέγει από εκεί τις πληροφορίες που του είναι απαραίτητες για να επιχειρηματολογήσει. Ή την ικανότητα να διαμορφώνει εναλλακτικές ερμηνείες του ίδιου ισχυρισμού.

Ενδιαφέρον όμως έχει να δούμε και τί δεν αξιολογεί αυτό το θέμα. Άσε το δέντρο, κοίτα το δάσος.

Το θέμα αυτό δεν αξιολογεί τη γνώση ή τη χρήση μαθηματικού φορμαλισμού. Δεν αξιολογεί την αποστήθιση πληροφοριών. Δεν αξιολογεί τη γνώση γύρω από συγκεκριμένη "θεωρία" των φυσικών επιστημών αλλά την επιχειρηματολόγια γύρω από κάποια εναλλακτική. Δεν αξιολογεί πειραματικές δεξιότητες. Δεν αξιολογεί γνώσεις ή πληροφορίες από την ιστορία της επιστήμης. Δεν αξιολογεί ικανότητες "επίλυσης ασκήσεων", δεν ... , δεν ... .

Δεν αξιολογεί δηλαδή δεξιότητες τις οποίες πιθανότατα το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα προσπαθεί (ή τουλάχιστον δηλώνει ότι προσπαθεί) να καλλιεργήσει.
Που σημαίνει ότι αν αξιολογούσε κάποια από αυτές, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα ίδια. Αν για παράδειγμα, οι ιθύνοντες του προγράμματος PISA αποφάσιζαν να αξιολογήσουν πόσο εξοικειωμένοι είναι οι μαθητές του πλανήτη με την όχι εύκολη διαδικασία "επίλυση ασκήσεων", τότε θα τα πηγαίναμε πολύ καλύτερα εδώ οι συμπαθείς "φροντιστηριάδες" βοηθούν αρκετά...

Σημείο-κλειδί λοιπόν στο συλλογισμό μου αποτελεί η διαπίστωση πως όταν μια διδακτική διαδικασία αξιολογείται, στην ουσία συγκρίνεται με κάποια εκ των προτέρων δεδομένα κριτήρια.

Που σημαίνει ότι δεν νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για "χαμένα" και "κερδισμένα" εκπαιδευτικά συστήματα, αλλά για εκπαιδευτικά συστήματα που συμβαδίζουν ή δεν συμβαδίζουν με τα κριτήρια του εκάστοτε διαγωνισμού.

[Τα κριτήρια αυτά βέβαια, δεν έρχονται από τον ουρανό. Εκφράζουν τις εκάστοτε προτεραιότητες. Με τον ίδιο τρόπο που ο Ψυχρός Πόλεμος καθόριζε τις προτεραιότητες της εκπαίδευσης των φυσικών επιστημών (το σχετικό μου κείμενο είναι εδώ), με τον ίδιο τρόπο στις μέρες μας οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ έχουν αρκετά δυνατή "φωνή", ώστε να προσανατολίζουν ολόκληρα εκπαιδευτικά συστήματα...]

Προσωπικά επομένως, θα αποφύγω τις ταφόπλακες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος - χωρίς να λέω ότι δεν έχει απίστευτα λάθη. Περισσότερο θα μετατρέψω όλη αυτή την κριτική σε προσωπικό προβληματισμό:

- Εγώ μπορώ να διδάξω όσα ο διαγωνισμός του PISA αξιολογεί;

- Με ποιο τρόπο θα έκανα κάτι τέτοιο;

- Μπορώ "να κάνω φυσική", χωρίς μαθηματικά;

- Μπορώ να υποστηρίξω διδασκαλίες που δεν αφορούν συγκεκριμένη θεωρία των φυσικών επιστημών αλλά τη σύγκριση μεταξύ εναλλακτικών;

- Μπορώ, αντί για έννοιες των φυσικών επιστημών, να διδάξω τρόπους συλλογισμού;

Προβληματισμοί που μάλλον συνάδελφε σε αφορούν...

buzz it!

15 σχόλια:

Δασκαλούα είπε...

Συνάδελφε,

δες κι εδώ

http://alfavita.gr/artra/artro20071204c.php

dimane είπε...

Έχει γίνει -για λόγους ακατανόητους- αποδεκτός αυτός ο διαγωνισμός ως μέτρο σύγκρισης μεταξύ των εκπαιδευτικών συστημάτων των χωρών.

Εγώ δεν ξέρω αν οι υπόλοιπες χώρες κάνουν και όσο Διαφορικό Λογισμό, και όση Γεωμετρία, και όση Θερμοδυναμική, και όση Οργανική, και, και, και, κάνουν οι μαθητές στην Ελλάδα. Αναρωτιέμαι όμως για το απλό: ας μαζέψουμε 100 μαθητές από τη χώρα-υπόδειγμα Φινλανδία και ας τους βάλουμε να λύσουν τα θέματα των Πανελλαδικών μας. Εάν διαπιστώσουμε στατιστικώς σημαντική διαφορά, αυτό πράγματι θα πρέπει να μας ανησυχήσει. Νομίζω, τουλάχιστον, ότι αυτό μόνο του θα έχει μεγαλύτερη αξία.

Η αποτυχία σε έναν διαγωνισμό που κανείς δεν ξέρει πόσο σοβαρά τον παίρνουν οι συμμετέχοντες, με θέματα άλλοτε γενικών γνώσεων, άλλοτε παρόμοια με ελληνικών διαγωνισμάτων και ως επί το πλείστον (όπως πολύ σωστά επισημαίνετε) εκτός της ελληνικής σχολικής πραγματικότητας προβάλλεται ως καταστροφική, τη στιγμή που η ελληνική Εκπαίδευση πάσχει από σοβαρότερα (και χρόνια) προβλήματα, στα οποία δε δίνεται η πρέπουσα σημασία.

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Τα αποτελέσματα του συγκεκριμένου διαγωνισμού είναι ίσως το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί, όμως σίγουρα πρέπει να μας απασχολεί.
Για αρκετούς είναι ενοχλητικός, γιατί αποτελεί διεθνή διασυρμό και δε στέκονται στον πολύ απλό προβληματισμό: Μήπως είναι αναγκαία η ριζική μεταβολή του τρόπου προσέγγισης της γνώσης και στο ελληνικό σχολείο;
Ίσως το ζητούμενο δεν είναι πλέον να φορτώνουμε το μαθητή με απέαντη γνώση -την κατέχουν οι η/υ- και με ατελείωτες ασκήσεις -κι αυτές πια τις λύνουν οι η/υ- αλλά να του μαθαίνουμε να εντοπίζει, να επεξεργάζεται, να κατανοεί και να αξιοποιεί την οποιαδήποτε γνώση στην καθημερινότητα, στην έρευνα, στην εργασία του;
Οπότε ο προβληματισμός μας οδηγεί αλλού! Διαθέτουμε τους κατάλληλους εκπαιδευτικούς που είναι έτοιμοι να ερευνήσουν, να διδαχτούν, να εξυγχρονιστούν και τελικά να μεταδώσουν το καινούριο στα παιδιά; Δυστυχώς τέτοιοι εκπαιδευτικοί θεωρώ ότι αποτελούν μια μειονότητα, γεγονός που δυσχεραίνει την προβολή του εξαιρετικού έργου τους.
Ακόμη πιο δυστυχώς οι πλειονότητα των εκπαιδευτικών περιγράφεται στο κείμενο που ακολουθεί και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Είναι το κείμενο που δίνω να μελετήσει κάθε καινούριος συνεργάτης μου αλλά και οι μαθητές μου.

Το πρόβλημα είναι ο καθηγητής

Ποια γνώμη έχετε για το θέμα που προκάλεσε το βιβλίο του Alessandro Manzoni*; Είναι σωστή η πρόταση που έγινε για το μυθιστόρημα «I Promessi Sposi» να πάψει να διδάσκεται υποχρεωτικά στη μέση εκπαίδευση; Πρόκειται για ερωτήσεις που, τον τελευταίο καιρό, κατόρθωσα να τις αποφύγω με μεγάλη δυσκολία.
Την αγάπη μου για τον Manzoni την έχω εκφράσει πολλές φορές. Πιστεύω ότι «I Promessi Sposi» είναι ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα, ένα από τα μεγαλύτερα όλων των εποχών, από τα μεγαλύτερα του ευρωπαϊκού 19ου αιώνα και, χωρίς αμφιβολία, το μεγαλύτερο της ιταλικής λογοτεχνίας. Πριν λίγα χρόνια οργάνωσα μια σειρά συναντήσεων με θέμα το έργο του Manzoni. Στις συναντήσεις πήραν μέρος γλωσσολόγοι, κριτικοί και σημειολόγοι από τους πιο γνωστούς. Στη διάρκεια εκείνων των συζητήσεων αποκαλύπτονταν ότι, ακόμη και με βάση τα φρικτότερα μεθοδολογικά κριτήρια ο Manzoni όχι μόνο κέρδιζε σε ομορφιά, αλλά το μεγαλείο του γινόταν εύκολα κατανοητό.
Αγαπώ το «I Promessi Sposi» επειδή ο πατέρας μου μου είχε χαρίσει μια έκδοση με χαρακτικά του περασμένου αιώνα, που με γοήτευαν, πριν ακόμη το σχολείο μου το επιβάλλει υποχρεωτικά. Τι θα συνέβαινε αν μου το επέβαλλαν με το ζόρι; Πιθανότατα αυτό που μου συνέβη με την «Ενειάδα». Στο πανεπιστήμιο έπρεπε να μελετήσουμε για τις εξετάσεις ή όλο τον Βιργίλιο, ή όλο τον Οράτιο (και φυσικά στις εξετάσεις έπρεπε να κάνουμε τη μετάφραση προφορικά και χωρίς κανένα βοήθημα).
Ο αριθμός των στίχων του Οράτιου είναι πολύ μικρότερος (περίπου ο μισός) από τους στίχους του Βιργιλίου. Ο Βιργίλιος, όμως, είναι εύκολος, μελετάς το ένα τρίτο και για το υπόλοιπο κάπως τα βολεύεις, ενώ ο Οράτιος είναι δύσκολος και πρέπει να τον μελετήσεις όλο, λέξη προς λέξη. Οι περισσότεροι, όμως, από μας θεωρούσαμε τον Βιργίλιο άχαρο, ενώ ο Οράτιος ήταν διασκεδαστικός. Για τις εξετάσεις, λοιπόν, διαλέγαμε τον Οράτιο, έστω κι αν αυτό σήμαινε περισσότερη δουλειά.
Βέβαια, αν χαρακτηρίσουμε τον Οράτιο διασκεδαστικό μόνο και μόνο επειδή μιλάει για σεξ, και τον Βιργίλιο βαρετό μόνο και μόνο επειδή μιλάει για πολεμιστές, ποιμένες και γεωργούς, είναι μια κρίση παιδική. Αιτία όμως ήταν το σχολείο, που μας είχε υποχρεώσει να φάμε δυο χρόνια με τον Βιργίλιο. Ο Οράτιος κέρδιζε, επειδή δεν ήταν υποχρεωτικός.
Τι να σκεφτώ για τον Manzoni; Εύχομαι, προσδοκώ κι επιθυμώ, όλοι οι φοιτητές να διαβάσουν τα έργα του, κι όχι μόνο το μυθιστόρημα, αλλά και τους «ιερούς ύμνους», που είναι υπέροχοι. Και το μοναδικό μου πρόβλημα είναι: θα στρωθούν στο διάβασμα με περισσότερη όρεξη αν το αποφασίσουν μόνοι τους ή αν θα είναι υποχρεωτικό μάθημα για εξετάσεις;
Η ελεύθερη επιλογή δημιουργεί έναν κίνδυνο: χιλιάδες φοιτητές να μην τον διαβάσουν. Κρίμα, γιατί το μυθιστόρημα του Manzoni αποτελεί το κλειδί για να κατανοήσουμε πολλά από τα προβλήματα της ιταλικής ιδεολογίας. Αν όμως επιλέξουμε την υποχρεωτική ανάγνωση, αυτό σημαίνει ότι, κάτω από τη σπάθα πληκτικών και άσχετων καθηγητών, ο Manzoni μπορεί να καταντήσει βασανιστήριο και να τον μισούμε σε όλη μας τη ζωή.
Τι πρέπει να κάνουμε; Το θεμελιώδες διδακτικό πρόβλημα στη μέση εκπαίδευση είναι ότι ο σπουδαστής πρέπει να μάθει να διαβάζει ένα κείμενο προς όλες τις κατευθύνσεις, να ασχοληθεί με ένα και μόνο έργο και να το μελετήσει σε βάθος. Αυτή είναι η εμπειρία που θα αποχτήσει στο σχολείο. Το ποιο θα είναι το κείμενο, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να είναι και μια ολόκληρη σειρά από εικονογραφημένες περιπέτειες. Η διαφορά είναι αν καθηγητής θα είναι ο Roman Jakobson ή κάποιος ηλίθιος τεμπέλης. Ένας φοιτητής που έμαθε να διαβάζει το Μίκυ Μάους με καθηγητή τον Jakobson, θα είναι έτοιμος στη συνέχεια να διαβάσει και τη «Θεία Κωμωδία». Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι το κείμενο αλλά ο καθηγητής.
Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα, νομίζω πως υπάρχουν δυο δυνατότητες: Η πρώτη είναι να αφήσουμε τους καθηγητές ελεύθερους να αποφασίσουν με ποιο κείμενο νομίζουν ότι θα κερδίσουν το ενδιαφέρον των σπουδαστών. Αν η επιλογή τους είναι σωστή, τότε τα παιδιά, στη συνέχεια, θα είναι σε θέση να διαβάσουν τον Manzoni. Κι όχι μόνο αυτό αλλά θα νιώθουν και τη λαχτάρα να τον διαβάσουν. Η δεύτερη είναι να επιβάλλουμε υποχρεωτικά ένα κείμενο για το οποίο, ακόμα και ο πιο αδιάβαστος από τους καθηγητές, μπορεί να βρει τόσο πολλά βοηθήματα ώστε είναι σίγουρο πως κάτι θα πετύχει.
Ε, λοιπόν, σας ορκίζομαι! Δεν ξέρω ποια θα ήταν η καλύτερη λύση. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σημειώσω ότι το πρόβλημα δεν είναι να πούμε ναι ή όχι σε ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Το πρόβλημα είναι τελείως διαφορετικό.
ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ

*Ιταλός ποιητής και πεζογράφος (1785 - 1873) συγγραφέας
του κλασικού έργου «I Promessi Sposi», ένα σημαντικότατο
ιστορικό μυθιστόρημα που διαβάστηκε από γενεές Ιταλών.

Ανώνυμος είπε...

Οι συλλογισμοί που διατυπώνονται, στο βαθμό που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κακή επίδοση των ελλήνων μαθητών, είναι ανεπαρκέστατοι. Ναι, η σύγκριση διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων δεν είναι εύκολη, αλλά σε πολλά από τα θέματα (υπάρχουν πολλά από αυτά ονλάιν, δεν είναι μυστικά) μιλάμε για ερωτήσεις απλές που απαιτείται κοινή λογική. Τι να το κάνω λοιπόν αν οι μαθητές διδάσκονται 'Διαφορικό Λογισμό' (εξάλλου πόσοι από αυτούς και τι καταλαβαίνουν;), όπως λέει κάποιος πιο πάνω, αν δεν μπορούν να επιλύσουν απλά προβλήματα με απλή μέθοδο των τριών; Και αν οι Έλληνες μαθητές δεν παίρνουν στα σοβαρά το διαγωνισμό (πώς ξέρουμε τι κάνουν οι άλλοι λαοί;), και αυτό δείχνει κάτι που δεν μας τιμά: έλλειψη σοβαρότητας.

Θεωρώ πως η μελέτη θα έπρεπε να κινητοποιήσει όλους τους υπεύθυνους και όσους έχουν σχέση με το ελληνικό σχολείο σε μιά κατεύθυνση ριζικής αναμόρφωσης του ελληνικού εκπαιδευτικού συνθήματος. Το ζητούμενο είναι να μετασχηματιστεί από ένα σύστημα που απλά συσσωρεύει στείρες πληροφορίες, σε ένα σύστημα που να καλλιεργεί στους μαθητές πως να επεξεργάζονται, συνθέτουν, κατανοούν πληροφορίες και γνώσεις (ό,τι ακριβώς έγραψε ο σωτήρης π. ζάχος λίγο πιό πάνω). Με το να εντοπίζουμε δήθεν προβλήματα στην αξιολόγηση PISA προσφέρουμε τις χειρότερες υπηρεσίες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και απλά στρουθοκαμηλίζουμε.

Ανώνυμος είπε...

Μια μεγάλη συλλογή από ερωτήσεις που τέθηκαν στο διαγωνισμό του 2003:

mathematics

problem-solving

science

Προσωπικά, θεωρώ λυπηρό σε ερωτήσεις τέτοιου τύπου τα ελληνόπουλα να υστερούν σαφώς από όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Για μένα, κάθε προσπάθεια να δικαιολογηθεί η χαμηλή επίδοση των ελλήνων μαθητών στη βάση του ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δήθεν διδάσκει άλλα πράγματα είναι έμμεση προσπάθεια άρνησης μιάς θλιβερής πραγματικότητας, της ευθύνης όλων μας, και της ανάγκης να στρώσουμε τον κ... μας κάτω και να δούμε πως θα βελτιωθεί αυτό το ρημάδι το σχολείο.

dimane είπε...

@ Ανώνυμος 1:28

Τα περί Διαφορικού Λογισμού κ.λπ. δεν υπονοούσαν "ανώτερο επίπεδο", αλλά αναφέρονταν στις πιθανές διαφορές μεταξύ των αντικειμένων που διδάσκονται σε διαφορετικές χώρες.

Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι όσοι τα καταφέρνουν με τα Μαθηματικά της Γ' Λυκείου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την απλή μέθοδο των 3. Πόσοι τα καταφέρνουν; Δείτε τα ποσοστά των Πανελλαδικών Εξετάσεων.

Γι' αυτό αναρωτιέμαι πόσο σοβαρά πήρανε τον διαγωνισμό οι μαθητές μας. Όσα διδάσκονται (από το δημοτικό ακόμα-ακόμα) είναι σαφώς επαρκή για να καλύψουν αυτές τις ερωτήσεις.

Έλλειψη σοβαρότητας; Φυσικά. Δεν το ξέρετε ότι είναι γραμμένη στα ελληνικά γονίδια;

Για μένα ένας διαγωνισμός με θέματα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι στόχευση είχαν δεν έχει παρά ελάχιστη αξία.

Όλα είναι καλώς καμωμένα; Το αντίθετο. Αλλά για να βρούμε το πρόβλημα και να το διορθώσουμε χρειαζόμαστε σωστά εργαλεία και κυρίως να καθορίσουμε τους στόχους της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα εμείς -η κοινωνία και όχι απλά μια κυβέρνηση ή ένα υπουργείο- τι θέλουμε το σχολείο να προσφέρει στα παιδιά.

Διότι, αν θέλετε τη γνώμη μου, ο Διαφορικός Λογισμός ακόμα και για όσους τον κατανοούν ελάχιστα χρήσιμος αποδεικνύεται στη συνέχεια. Γι' αυτό πιστεύω ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε από το σχολείο. Επιστήμονες; Στοιχειωδώς εκπαιδευμένους πολίτες και μετά το σχολείο ο καθένας να τραβήξει μόνος τον δρόμο του; Να ανακαλύψει ο καθένας την κλίση του και να ασχοληθεί στη συνέχεια αποκλειστικά με ό,τι τον ενδιαφέρει;

Αυτό που έχουμε επιλέξει είναι να διδάσκονται βασικά κομμάτια από πολλές επιστήμες. Αν δείτε την ύλη, του Λυκείου κυρίως, θα με καταλάβετε. Είναι σα να θέλουμε λίγο απ' όλα. Είναι μία λογική και αυτή, δεν την κατακρίνω. Αλλά δεν ξέρω τι βγαίνει τελικά.

Νομίζω ότι ο προβληματισμός πρέπει να ξεπεράσει έναν διαγωνισμό. Πολλά προβλήματα βρίσκονται μπροστά μας και δεν είναι απαραίτητα αμφιβόλου αξίας εργαλεία για να τα ανακαλύψουμε εκ νέου. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χαρακτήρισα την επιμονή των ΜΜΕ στα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA αποπροσανατολιστική.

Unknown είπε...

Σε όσους αμφισβητούν την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων θα σας παραθέσω επιγραμματικά το συλλογισμό μου.
1ο Συμμετέχει στη διαμόρφωση των θεμάτων και το ΚΕΕ οπότε έχει τη δυνατότητα παρέμβασης...
2ο. Και εξίσου σημαντικό Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η εσωτερική αξιολόγηση των "αρμοδίων" έχει καλύτερα αποτελέσματα; Τουναντίον...
3ο Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η παιδεία μας έχει ακαδημαϊκή κατεύθυνση. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί η παπαγαλία, το ένα και μοναδικό βιβλίο, η αυθεντία έως αυθαιρεσία του διδάσκοντα και... και... και ... αποτελούν τα συστατικά της μάθησης.
4ο Από το 2000 έως σήμερα η πορεία μας έχει πτωτική τάση.
5ο Δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση έτσι ώστε οι ευαίσθητες ομάδες να πλησιάσουν το μέσο όρο..Να μικρύνει η ψαλίδα.

Τώρα φταίνε οι δάσκαλοι;
Οι καθηγητές;
Τα φροντιστήρια;


Φταίει το Υπουργείο επειδή επιλέγει τα στελέχη που ασκούν εκπαιδευτική πολιτική με κομματικά κριτήρια και ποτέ με επιστημονικά
Φταίει λοιπόν το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο που νομιμοποιεί τους παραπάνω πολιτικούς. Και δεν έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν. Το Αναλυτικό πρόγραμμα που ισχύει παράχθηκε σε 1 μήνα. Τι ήταν οι πάρεδροι; Superman? Καλά δε λέω τίποτα για τα βιβλία...
Φταίνε τα ΜΜΕ που ασκώντας εκπαιδευτική πολιτική, για λίγες δεκάρες παραπάνω, με τη δημοσίευση των απαντήσεων στις πανελλήνιες οδήγησαν στην παπαγαλία...
Φταίει η κοινωνία που αντί να ασχολείται με τα καυτά θέματα, τα βλέπει από την τηλεόραση. Ακόμα κι όταν θέλει να τα βρίσει βάζει Πρετεντέρη, να χλευάσει Λαζόπουλο κ.λ.π.
Οι φροντιστές κι οι δάσκαλοι (Α' και Β' θμιας) έχουν εξίσου σημαντικό μερίδιο. Γιατί όταν πετυχαίνουν οι μαθητές οι φροντιστές χαίρονται αλλά στην αποτυχία να τα χαίρονται οι καθηγητές.
Οι λοιποί δάσκαλοι φταίνε γιατί ενώ το σχολείο σήμερα θα έπρεπε να είναι απόλαυση το έχουν μετατρέψει σε κόλαση. Κάτσε ρε φιλόλογε διαγώνισμα στην εισαγωγή του Όμηρου; Βάλε και στα έργα του ιδίου. Με τις υγείες σου!!!
Κάτσε ρε δάσκαλε διαγώνισμα στα θρησκευτικά που είναι γραμμένα με τέτοιο τρόπο να κουβεντιάζουμε στην τάξη και να προκύπτουν απαντήσεις σε σοβαρά καθημερινά θέματα; Μη ξεχάσεις να τους βάλεις και στη γυμναστική... Μη γελάτε το ξέρετε ότι βγήκε βιβλίο γυμναστικής; Να βαρύνει λίγο περισσότερο η τσάντα του 7χρονου.

Η Pisa δεν είναι ασθένεια. Σύμπτωμα είναι. Μιας αδιάφορης και κυνικής κοινωνίας, δίχως κανένα κοινωνικό αντανακλαστικό. Και μεις που τα λέμε εδώ αύριο θα μπούμε στην τάξη και θα κοιτάξουμε να "βγάλουμε" την ύλη...

Καληνύχτα,

Ανώνυμος είπε...

Μια ενδιαφέρουσα "παρανόηση": Το PISA δεν είναι "διαγωνισμός"!!! Είναι "έρευνα"!!!
Τα αποτελέσματα όμως, όπως παρουσιάζονται και σχολιάζονται μεταμορφώνουν την έρευνα σε διαγωνισμό (μεταξύ κρατών;). Και ποιο είναι το βραβείο;

Ανώνυμος είπε...

Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι όσοι τα καταφέρνουν με τα Μαθηματικά της Γ' Λυκείου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την απλή μέθοδο των 3. Πόσοι τα καταφέρνουν; Δείτε τα ποσοστά των Πανελλαδικών Εξετάσεων.

Ο συσχετισμός με τις πανελλήνιες είναι άτοπος. Μιλάμε για μια συγκριτική αξιολόγηση της επίδοσης μεταξύ διαφορετικών χωρών. Επίσης από πού προκύπτει η σιγουριά πιό πάνω ('μην έχετε αμφιβολία', κλπ). Μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα.


Για μένα ένας διαγωνισμός με θέματα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι στόχευση είχαν δεν έχει παρά ελάχιστη αξία.

Μήπως θα πρέπει να διαβάσεις τα όσα υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://www.pisa.oecd.org καλύτερα πριν τα διατυπώσεις όλα αυτά; Για αρχή, πρόσεξε το ακόλουθο: "PISA assesses how far students near the end of compulsory education have acquired some of the knowledge and skills that are essential for full participation in society.". Περισσότερα στην ιστοσελίδα που δίνεται πιό πάνω.


Πολλά προβλήματα βρίσκονται μπροστά μας και δεν είναι απαραίτητα αμφιβόλου αξίας εργαλεία για να τα ανακαλύψουμε εκ νέου. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χαρακτήρισα την επιμονή των ΜΜΕ στα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA αποπροσανατολιστική.

Αλήθεια, με τι κύρος, και τόσο αβασάνιστα χαρακτηρίζεις το πρόγραμμα 'αμφιβόλου αξίας'; Έχεις διαβάσει, ας πούμε τις 300+ σελίδες της αναφοράς που περιγράφει τη μεθοδολογία της αξιολόγησης; (κλικ εδώ) Ή μιλάμε έτσι αφηρημένα και αόριστα; Διότι αυτό που έχω την εντύπωση συμβαίνει μέχρι στιγμής είναι πως εκείνοι που απορρίπτουν συλλήβδην τα αποτελέσματα της αξιολόγησης (μιά λέξη την οποία την έχουμε σχεδόν ξεχάσει στην κοινωνία μας) είναι συνήθως αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, βολεμένοι με τη στασιμότητα...

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Λοιπόν, μου προκάλεσε τρομερά αρνητική αίσθηση ότι το σύνολο των σχολιαστών χρησιμοποιεί ψευδώνυμα ή κρύβεται πίσω από πλήρη ανωνυμία. Τόσο ο οικοδεσπότης, όσο και οι επισκέπτες ας σκεφτούν πόσο μπορεί να προάγει κάτι τέτοιο τη δημοκρατία!
Αν μάλιστα οι σχολιαστές φέρουν την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά ανησυχητικά! Άνθρωποι που νιώθουν ελεύθεροι μόνο πίσω από την ανωνυμία, ελάχιστα μπορούν να συμβάλλουν στη δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Ο δημοκρατικός πολίτης πιστεύει στις απόψεις του και κυρίως διαθέτει το θάρρος να τις διατυπώνει ανοιχτά και να τις προασπίζει. Καθετί διαφορετικό μου φέρνει στο μυαλό τρομαγμένους Δημόσιους Υπάλληλους που δεν αξίζει τον κόπο ούτε να ασχοληθεί κανείς μαζί τους.
Ένα τέτοιο κλίμα είναι αρρωστημένο και θεωρώ ότι ο γιος μου έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι …
http://sotiriszachos.blogspot.com/2007/10/blog-post_2149.html
Πόσο κρίμα!

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν, μου προκάλεσε τρομερά αρνητική αίσθηση ότι το σύνολο των σχολιαστών χρησιμοποιεί ψευδώνυμα ή κρύβεται πίσω από πλήρη ανωνυμία. Τόσο ο οικοδεσπότης, όσο και οι επισκέπτες ας σκεφτούν πόσο μπορεί να προάγει κάτι τέτοιο τη δημοκρατία!

Μα το ζητούμενο, αγαπητέ, είναι η διατύπωση απόψεων, η ενημέρωση και ο διάλογος. Όχι το ποιός είναι αυτός που διατυπώνει μιά άποψη, πού δουλεύει, κ.ο.κ. Τα ψευδώνυμα και η ανωνυμία είναι πλεονέκτημα των blogs στο ότι ακριβώς τους δίνουν τη δυνατότητα να συγκεντρώνουν ανθρώπους από διαφορετικά backgrounds. Γιατί υπαινίσσεσαι πως μιά άποψη που εκφράζεται εδώ αν δεν είναι επώνυμη είναι απορριπτέα και δεν προάγει τη δημοκρατία; Δεν είναι το ζητούμενο η ανταλλαγή απόψεων εδώ μέσα και η αλληλοενημέρωση μέσα από την ανάγνωση διαφορετικών θέσεων;

dimane είπε...

@ Ανώνυμος

Φυσικά δεν έχω διαβάσει ολόκληρη την αναφορά. Εσείς τη διαβάσατε; Αν και από το σθένος σας αναρωτιέμαι αν την έχετε γράψει κιόλας.

Ευχαριστώ για την επισήμανση ότι το πώς θα μετρήσουμε το ύψος ενός σκαλοπατιού χωρίς μεζούρα ή τα εντομοκτόνα είναι knowledge and skills that are essential for full participation in society. Καλύτερη απόδειξη για την αποτυχία των θεμάτων δεν υπάρχει.

Να γιατί μίλησα για αποπροσανατολισμό: αντί να μιλάμε επί της ουσίας ασχολούμαστε με την PISA, τα θέματά της και την έκθεσή της.

Δε θα καταχραστώ άλλο τον χώρο των σχολίων. Ευχαριστώ πολύ.

Xrysostomos είπε...

@δασκαλούα
Το διάβασα. Όπως μάλλον φαίνεται και από τη δημοσίευση μου, συμφωνώ με τις διατυπώσεις του.
Ευχαριστώ.

@υπόλοιπους, ανώνυμους και μη.

Πρώτα από όλα, να εκφράσω την ικανοποίηση μου βλέποντας να αναπτύσσεται κουβέντα για το θέμα PISA στα σχόλια της δημοσίευσης μου. Το να εκφράζονται και "ανωνυμες" απόψεις δεν με ενοχλεί, τουλάχιστον για όσο κανείς δεν προσβάλει κανέναν.

Πρώτον, αγαπητε μεν - ανώνυμε δε, η δημοσίευση δεν "επιδιώκει να δικαιολογήσει την κακή επίδοση των μαθητών", οπότε το γεγονός ότι τη θεωρείς ανεπαρκέστατη για κάτι τέτοιο δεν με πειράζει. Η δημοσίευση επιδιώκει να εκφράσει την άποψη ότι το PISA είναι μία πρόταση και όχι μια διαταγή (αν και συνήθως ως τέτοια αντιμετωπίζεται, τουλάχιστον στην Ελλάδα). Μία πρόταση που αν συμφωνείς με τις προτεραιότητες που εκφράζει τη δέχεσαι, αλλιώς την απορρίπτεις.

Θεωρώ δηλαδή ότι η παρατήρηση του V.T. χτυπάει στο κέντρο: "Το PISA δεν είναι "διαγωνισμός"! Είναι "έρευνα"!".

Επίσης νομίζω ότι πολλές από τις απαντήσεις στα σχόλια που διαβάζω θα χρησιμοποιούσαν πολύ το επιχείρημα: το «περιεχόμενο» που ζητά το PISA δεν είναι «σχολική ύλη» ώστε να μιλάμε για το τάδε ή το δείνα κεφάλαιο που διδάσκονται ή όχι οι έλληνες μαθητές. Το PISA ζητά δεξιότητες.

Δεξιότητες οι οποίες, όσο και να γνωρίζουμε τι ακριβώς φταίει για την κακή επίδοση των ελληνων μαθητών, πολύ λίγοι από εμάς δεν είμαστε έτοιμοι να τις διδάξουμε.

Καλή συνεχεια – και μη μας παίρνει από κάτω: ο χαμένος τα παίρνει όλα

Ανώνυμος είπε...

Τι να σας πω. Εγω είμαι εκπαιδευτικός .
Εχω τελείωσει Πολυτεχνειο κ Διδακτορικο και δεν ειμαι τόσο σίγουρος αν θα μπορουσα να απαντήσω σε όλα τα θεματα.
Αυτό που θέλω να πω είναι μηπως ο συγκεκριμένος διαγωνισμος ασκει μια ψυχολογικη πιεση στα κρατη για αλλαγη του εκπαιδευτικου συστήματος προς οχι επιθυμητες οδους.

Ανώνυμος είπε...

Δεν πιστεύω ότι μπορεί ένα τεστ να περιέχει μόνο προβλήματα που έχουν να κάνουν με μοντελοποίηση.
Δεν θα δικαιολογούσα ποτέ έναν καπιταλιστικό οργανισμό που λειτουργεί με αδιαφάνεια όταν από τις αποφάσεις του κρίνεται το μέλλον γενεών ολόκληρων.
Ωστόσο την ίδια πειραματική μέθοδο χρησιμοποίησε και το ΑΣΕΠ (και πίσω του φυσικά το ΠΙ) για την παιδαγωγική των καθηγητών, βαθμολογώντας στα τυφλά, κάτι σαν το κινέζικο δωμάτιο.
Νομίζω ότι όσοι μιλάνε για τεστ πρέπει να παρακάμψουν τη νομιμότητα. μόνο έτσι πετυχαίνει κανείς τους στόχους του.
1) είναιόμως αυτό που θέλουμε ως κοινωνία? δηλ να παράγουμε άτομα σκεπτόμενα ή απλά εργαζόμενους για αφεντικά ? 2) ο τρόπος αυτός της σκέψης είναι για ελεύθερους ανθρώπους και καλιεργείται από κάπως νωρίτερα 3) ποιός θα χρηματοδοτούσε τέτοιο σχολικό μοντέλο ??
ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ...

Τα δημοφιλεστερα μαθηματα