Ανοίγω την ιστοσελίδα του Σκάι. Εντοπίζω δημοσίευμα που αφορά στο χώρο της εκπαίδευσης. Έχει τίτλο "Συμφωνούν στη μείωση της ύλης". Ωραία.
Ξεκινώ το διάβασμα. Λέει:
"Στη μείωση των μαθημάτων και της ύλης συμφωνούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων και οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για τις αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα του Λυκείου".
Θυμήσου. Πρόκειται για το συμβούλιο που έχει αναλάβει να υλοποιήσει τον διάλογο για την παιδεία. Το διάλογο που, στις αρχές της χρονιάς, διαφημίστηκε από τον κύριο υπουργό.
(Που δεν είναι ο Άρης).
Αυτό που δεν λέει το δημοσίευμα είναι ότι στο εν λόγω Συμβούλιο δεν συμμετέχουν οι εκπρόσωποι όλων των κομμάτων, ούτε εκπροσωπούνται όλοι οι εκπαιδευτικοί. Εντάξει, συμμετέχουν οι φίλτατοι δάσκαλοι, όμως η συγκεκριμένη συζήτηση αφορά το σύστημα εξετάσεων του Λυκείου.
Λεπτομέρειες βρε αδερφάκι μου, σκέφτομαι. Ας το προσπεράσω...
Γρήγορα λοιπόν διαπιστώνω πως σε παρόμοιο κλίμα κινούνται και οι διαδικτυακές ανταποκρίσεις από Καθημερινή, από Έθνος και από Ερτ - οι οποίες όμως περιλαμβάνουν και τις προτάσεις του Συμβουλίου για "περισσότερη χρήση των νέων τεχνολογιών".
Εγώ όμως έχω κολλήσει -το παθαίνω συχνά. Έχω κολλήσει στην πανηγυρική επιβεβαίωση του αυτονόητου, ότι δηλαδή όλοι συμφωνούμε ότι η ποσότητα της εξεταστέας ύλης για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θα έπρεπε να είναι λιγότερη. Ότι το διάβασμα που απαιτείται για να μπεις σε μια σχολή είναι εξοντωτικό.
Ρε συ xrysostome λέω στο διαδικτυακό μου alter ego που εδώ και καιρό κοιμάται, δεν είναι λίγο κουφό να αποτελεί είδηση κάτι τέτοιο; Ποιος ήθελε περισσότερη ύλη; Ποιος πρότεινε περισσότερο διάβασμα;
Η παιδεία ως φάβα λοιπόν.
Φτερά στη φαντασία μου δίνει το αντίστοιχο δημοσίευμα από τα Νέα, το οποίο ευτυχώς είναι αναλυτικότερο: Ρε συ σκέφτομαι, λες να είναι αλήθεια ότι εκτός από τη συμφωνία για τη μείωση της ύλης, η πρόταση συμπεριλαμβάνει και διεύρυνση του σχολικού ωραρίου;
Αφού το είδα. Γράφει:
"αυτή η προοπτική πιθανώς να οδηγήσει και σε διεύρυνση του σχολικού ωραρίου, δηλαδή σε ένα είδος ολοήμερου λυκείου ώστε να χωρέσουν όλες οι νέες δραστηριότητες και τα περισσότερα μαθήματα επιλογής που θα καθιερωθούν"
Ρε συ xrysostome, λες όντως η πρόταση να συμπεριλαμβάνει και ένα "πρέπει οι επιδόσεις των μαθητών σε όλες τις τάξεις να συνυπολογίζονται, σε κάποιον βαθμό, για την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ"; Αφού έτσι δήλωσε ο πρόεδρος του Συμβουλίου, ο κύριος Μπαμπινιώτης παρεπιπτόντως, συγχαρητήρια για το λεξικό - φοβερή δουλειά. Και είπε μάλιστα, ότι αυτό γίνεται "για να μην απαξιωθεί το νέο λύκειο".
Ρε, λες το διάβασμα που απαιτούν τρία χρόνια σε ένα λύκειο στο οποίο κάθε διδακτική ώρα "μετρά" για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, να είναι λιγότερο από αυτό που απαιτούν οι σημερινές "εξετάσεις της πολλης ύλης";
Λες να μειωθούν τα ιδιαίτερα μου;
Και το σημαντικότερο. Λες τα χαμόγελα των πιτσιρικάδων που, όταν ακούν τέτοιες ειδήσεις, ονειρεύονται περισσότερο ελευθερο χρόνο, να είναι φρούδες ελπίδες;
Μπα μωρέ, κάποιο λάθος κάνω.
Ξεκινώ το διάβασμα. Λέει:
"Στη μείωση των μαθημάτων και της ύλης συμφωνούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων και οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για τις αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα του Λυκείου".
Θυμήσου. Πρόκειται για το συμβούλιο που έχει αναλάβει να υλοποιήσει τον διάλογο για την παιδεία. Το διάλογο που, στις αρχές της χρονιάς, διαφημίστηκε από τον κύριο υπουργό.
(Που δεν είναι ο Άρης).
Αυτό που δεν λέει το δημοσίευμα είναι ότι στο εν λόγω Συμβούλιο δεν συμμετέχουν οι εκπρόσωποι όλων των κομμάτων, ούτε εκπροσωπούνται όλοι οι εκπαιδευτικοί. Εντάξει, συμμετέχουν οι φίλτατοι δάσκαλοι, όμως η συγκεκριμένη συζήτηση αφορά το σύστημα εξετάσεων του Λυκείου.
Λεπτομέρειες βρε αδερφάκι μου, σκέφτομαι. Ας το προσπεράσω...
Γρήγορα λοιπόν διαπιστώνω πως σε παρόμοιο κλίμα κινούνται και οι διαδικτυακές ανταποκρίσεις από Καθημερινή, από Έθνος και από Ερτ - οι οποίες όμως περιλαμβάνουν και τις προτάσεις του Συμβουλίου για "περισσότερη χρήση των νέων τεχνολογιών".
Εγώ όμως έχω κολλήσει -το παθαίνω συχνά. Έχω κολλήσει στην πανηγυρική επιβεβαίωση του αυτονόητου, ότι δηλαδή όλοι συμφωνούμε ότι η ποσότητα της εξεταστέας ύλης για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θα έπρεπε να είναι λιγότερη. Ότι το διάβασμα που απαιτείται για να μπεις σε μια σχολή είναι εξοντωτικό.
Ρε συ xrysostome λέω στο διαδικτυακό μου alter ego που εδώ και καιρό κοιμάται, δεν είναι λίγο κουφό να αποτελεί είδηση κάτι τέτοιο; Ποιος ήθελε περισσότερη ύλη; Ποιος πρότεινε περισσότερο διάβασμα;
Η παιδεία ως φάβα λοιπόν.
Φτερά στη φαντασία μου δίνει το αντίστοιχο δημοσίευμα από τα Νέα, το οποίο ευτυχώς είναι αναλυτικότερο: Ρε συ σκέφτομαι, λες να είναι αλήθεια ότι εκτός από τη συμφωνία για τη μείωση της ύλης, η πρόταση συμπεριλαμβάνει και διεύρυνση του σχολικού ωραρίου;
Αφού το είδα. Γράφει:
"αυτή η προοπτική πιθανώς να οδηγήσει και σε διεύρυνση του σχολικού ωραρίου, δηλαδή σε ένα είδος ολοήμερου λυκείου ώστε να χωρέσουν όλες οι νέες δραστηριότητες και τα περισσότερα μαθήματα επιλογής που θα καθιερωθούν"
Ρε συ xrysostome, λες όντως η πρόταση να συμπεριλαμβάνει και ένα "πρέπει οι επιδόσεις των μαθητών σε όλες τις τάξεις να συνυπολογίζονται, σε κάποιον βαθμό, για την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ"; Αφού έτσι δήλωσε ο πρόεδρος του Συμβουλίου, ο κύριος Μπαμπινιώτης παρεπιπτόντως, συγχαρητήρια για το λεξικό - φοβερή δουλειά. Και είπε μάλιστα, ότι αυτό γίνεται "για να μην απαξιωθεί το νέο λύκειο".
Ρε, λες το διάβασμα που απαιτούν τρία χρόνια σε ένα λύκειο στο οποίο κάθε διδακτική ώρα "μετρά" για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, να είναι λιγότερο από αυτό που απαιτούν οι σημερινές "εξετάσεις της πολλης ύλης";
Λες να μειωθούν τα ιδιαίτερα μου;
Και το σημαντικότερο. Λες τα χαμόγελα των πιτσιρικάδων που, όταν ακούν τέτοιες ειδήσεις, ονειρεύονται περισσότερο ελευθερο χρόνο, να είναι φρούδες ελπίδες;
Μπα μωρέ, κάποιο λάθος κάνω.
4 σχόλια:
Έγραφε ο Ευάγγελος Παπανούτσος το 1972 ή 73 στο ΒΗΜΑ για την ποιότητα της διδασκαλίας στα Πανεπιστήμια και τι έπρεπε να αλλάξει. Αν άλλαξε κάτι φαίνεται από το ότι το άρθρο λες και γράφτηκε σήμερα.
Και αν τότε έπερεπε να αλλάξουν τόσα πολλά στη διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο, τότε τι πρέπει να γίνει στη μέση εκπαίδευση.
.......................
Η μία αναφέρεται στη μορφή της πανεπιστημιακής διδασκαλίας και η άλλη στο περιεχόμενό της.
Για την πρώτη δεν είναι ανάγκη να μακρηγορήσω, γιατί όλοι τη γνωρίζομε όσοι περάσαμε από πανεπιστημιακά θρανία ελληνικού τύπου. Η μέθοδος που ακολουθούν στο διδακτικό τους έργο οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι (εκτός από λίγες, ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) είναι: αγόρευση από την υψηλή, τη δυσπρόσιτη καθέδρα μπροστά σε πυκνό ακροατήριο που ακούει τα σοφά ρήματα με μακάριαν αδράνεια – μελέτη κατ’ οίκον σε τακτά χρονικά διαστήματα από «σημειώσεις» όσο γίνεται λακωνικές – και εξετάσεις αλλεπάλληλες εξετάσεις απάνω σε προκαθορισμένην ύλη, δοκιμασία συνήθως ολιγόλεπτη, που κατά την αίσια έκβασή της απολήγει στο περιπόθητο «πτυχίο».
‘Ετσι όμως δεν μαθαίνεται η Επιστήμη. Γιατί επιστημονική μόρφωση θα πει μεθοδική και επίπονη άσκηση στον τρόπο που πρέπει κανείς να πλησιάζει, να παρατηρεί και να ζυγίζει τα πράγματα, για να εισχωρήσει στο βάθος τους, να συλλάβει το νόημα και να εκτιμήσει τη σημασία τους.
Επομένως: ειδική αγωγή της σκέψης, που την αποκτά ο νέος μόνο όταν με την προσωπική επαφή, το παράδειγμα και την καθοδήγηση του δάσκαλου γυμναστεί πώς να οργανώνει την έρευνα, να θέτει τους στόχους, να χρησιμοποιεί τα μέσα και να ελέγχει τα αποτελέσματά της.
Βλέπει όμως ο Έλληνας φοιτητής τον δάσκαλό του, και διαλέγεται μαζί του στο τραπέζι της παραγωγικής συνεργασίας;
Περνάει δίπλα του τις ώρες της μελέτης, του ανακοινώνει τις απορίες του, ζητεί και παίρνει τη συνδρομή του για να διαλύσει μια αμφιβολία, να προσπεράσει μια δυσχέρεια, να βασανίσει ένα πόρισμα δικής του έρευνας;
Πόσοι και πότε είχαν αυτή τη σπάνια τύχη στους χρόνους των πανεπιστημιακών σπουδών τους, να σταθούν πλάϊ – πλάϊ με το δάσκαλό τους και να μάθουν με τη χειραγώγηση του τι ανηφορικός και ανώμαλος είναι ο δρόμος προς την εύρεση και τον έλεγχο της αλήθειας, αλλά και τι βαθειάν ικανοποίηση, χαρά και υπερηφάνεια αισθάνεται όποιος έργο της ζωής του έχει κάνει να τον ανεβαίνει απτόητος;
Να λοιπόν η μία πτυχή του προβλήματος της Ανώτατης Παιδείας μας: πρέπει ν’ αλλάξει, ν’ αλλάξει το ριζικά και το γρηγορώτερο το (λεγόμενο κατ’ ευφημισμόν) σύστημα της πανεπιστημιακής μας διδασκαλίας.
Να σταματήσουν οι αγορεύσεις από το βήμα και να καθιερωθεί η σωκρατική μέθοδος της προσωπικής επαφής, του διαλόγου και της συνεργασίας δάσκαλου και μαθητή μέσα στη βιβλιοθήκη, στο εργαστήριο, στην κλινική – στο τραπέζι της κοινής έρευνας. Εύκολο δεν είναι να γίνει τούτο από τη μια μέρα στην άλλη. Ακόμη και στις Αγγλοσαξονικές χώρες όπου ο θεσμός του tutor, του «πρεσβύτερου» που κηδεμονεύει τον νεοφώτιστο και τον καθοδηγεί στις σπουδές, έχει δώσει θαυμάσια αποτελέσματα, η «έκρηξη του φοιτητικού πληθυσμού», παγκόσμιο σήμερα φαινόμενο, έχει δημιουργήσει δυσχέρειες στην εφαρμογή του συστήματος, που έχουν φέρει σε αμηχανία τις πανεπιστημιακές Αρχές. Γιατί δεν είναι, όπως υποθέτουν πολλοί, ο αριθμός, δηλαδή το ποσόν των μελών του διδακτικού σώματος, που θα φέρει την αλλαγή, αλλά το ποιόν τους.
Οσοσδήποτε και αν αν πολλαπλασιάσομε τους Ακαδημαϊκούς μας δασκάλους, το αποτέλεσμα δεν θα είναι εκείνο που περιμένομε, παρά μόνο εάν αυτοί μεταβάλλουν ριζικά την τακτική που ακολουθούν στη διδασκαλία τους.
Για να γίνει όμως τούτο, χρειάζεται αλλαγή οπτικής γωνίας, αναθεώρηση και νέος καθορισμός των στόχων και της μεθόδου του εκπαιδευτικού έργου, άρα ούτε λίγο ούτε πολύ άλλος κοινωνικός και πνευματικός προσανατολισμός. Πράγμα πολύ δυσκολώτερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Γιατί η πανεπιστημιακή μας παράδοση στο σημείο τούτο είναι μακρά και πανίσχυρη, δεν θα υποχωρήσει γρήγορα.
Αχ, καλοί μου άνθρωποι, γιατί πάτε στα 1972 ( χούντα δεν είχαμε τότε;) και δεν πάτε δεκαετίες ακόμα παραπίσω, να δείτε τι έγραφαν Δελμούζος, Κουντουράς (και τι εφάρμοζαν στα σχολεία τους όσο πρόλαβαν..)- για να μην προχωρήσουμε και στον Πλάτωνα.
Περνάνε τα χρόνια και φτάσαμε και στην εποχή του χΑΡΗτωμένου υπουργού που ξεκινάει το διάλογο από μηδενική βάση ( να δείτε που στη βάση θα μείνουμε) και ακόμα το κεράκι της ελπίδας συντηρούμε;
Είδα και απόειδα. 23 χρόνια στο δημόσιο στη δημόσια απάξίωση.
Πικρή κατάληξη, απέλπιδα, αλλά πάντως όχι παραίτηση: Μόνοι, περίπου, μικροί πυρήνες, με συνεργασίες, με δουλειά και με αδιάπτωτο πείσμα. Ό,τι, όσο, όπως μπορούμε. Δράση, όμως. Όχι τα άγια τοις κυσί.
( Συγχώρα μου, Χρυσόστομε, τον εν θερμώ σχολιασμό, αλλά όταν έχεις να κάνεις με τέτοια θέματα το χιούμορ μόνο κι οργή εναλλάσσονται - πώς αλλιώς;)
Εγώ πάλι να επιμείνω με τον Ευάγγελο Παπανούτσο, όχι τόσο γιατί έχω ρίζες σε δασκαλοσοϊ (παππούς, γονείς, και θείοι), όσο γιατί όταν υπηρετούσα σε κάποιο κλιμάκιο της Πολ.Αεροπορίας το 1976 ήρθε ένας αξιωματικός παπάς από το Γ.Ε.Α. να κάνει «αγιασμό» και κήρυγμα μαζί.
Ανάμεσα στα άλλα φαιδρά που είπε, μεγάλο καϋμό και άχτι είχε τον Παπανούτσο (που τότε ήταν βουλευτής της Ε.Κ. – Νέων Δυνάμεων) που του καταμαρτυρούσε ότι απ’ όποιες Ακαδημίες πέρασε η αφεντιά του ή σαν καθηγητής ή διευθυντής έβγαλε λέει (είπε ο παπάς) δασκάλους αριστερούς.
….να συνεχίσω το λοιπόν μια και άρχισα το κατά Παπανούτσο Ευαγγέλιο με τον επίλογο του άρθρου τούτου……
Αυτά τα θέματα αποτελούν τον πυρήνα του προβλήματος που έχουν να λύσουν όσοι στους χρόνους μας (1973) φιλοδοξούν να εξυγιάνουν και να ανακαινίσουν τα πανεπιστήμια. Αλλά ούτε αυτά ούτε άλλα λιγότερο ή εξίσου σοβαρά για την ανάπλαση της ακαδημαϊκής παιδείας βλέπουμε να αντιμετωπίζονται σήμερα στον τόπο μας με γνώση και με θάρρος.
Είναι λοιπόν ή δεν είναι να ανησυχεί κανείς μήπως, ως προς την εκπαίδευση του λαού μας, δεν θα κατορθώσομε ποτέ να συμπορευτούμε με τις πολιτισμένες χώρες του πλανήτη μας;
Εμείς σταματούμε εκεί όπου οι άλλοι ξεκινούν με μεγάλα βήματα προς τα εμπρός.
Πως θα τους προλάβουμε;
(Ε δε θα τους προλάβουμε…..)
Εγώ από την άλλη, ακόμα και χωρίς να τα πηγαίνω καλά με την ιστορία, ασπάζομαι τη δυσπιστιά των πολλών για τις περί παιδείας δηλώσεις της εκάστοτε κυβέρνησης.
Διονύση, τί να σε συγχωρέσω άνθρωπε μου; Που μου έφτιαξες τη μέρα;
Σαν τρελός προσυπογράφω τις λέξεις σου:
"Πικρή κατάληξη, απέλπιδα, αλλά πάντως όχι παραίτηση: Μόνοι, περίπου, μικροί πυρήνες, με συνεργασίες, με δουλειά και με αδιάπτωτο πείσμα. Ό,τι, όσο, όπως μπορούμε. Δράση, όμως. Όχι τα άγια τοις κυσί."Κρατάτε το πνεύμα, αγόρια (που λένε και stin agglikin)
Δημοσίευση σχολίου