Σε μια από τις προηγούμενες δημοσιεύσεις μου προσπάθησα να προσεγγίσω το θέμα της χρήσης ιστολογίων στο χώρο της εκπαίδευσης.
Το έκανα με έναν τρόπο που θα τον χαρακτήριζα "εξωτερικό": Λειτούργησα δηλαδή σαν ένας "εξωτερικός παρατηρητής" αν και έχουν περάσει χρόνια από τότε που η φυσική πρότεινε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι και προσπάθησα να μιλήσω για πιθανούς τρόπους χρήσης του ιστολογίου - ενός εργαλείου που υπάρχει "εκεί έξω".Μίλησα για ιστολόγια μαθητών, ιστολόγια τάξεων, ιστολόγια συναδέλφων, ιστολόγια εργαστηρίων φυσικής ή σχολικών εκδρομών και άλλα τέτοια κουφά. Είχα όμως λόγο: το έκανα θεωρώντας ότι έτσι ίσως δίνω ιδέες σε άλλους μερικές από τις οποίες πιθανότατα εγώ να μην έχω τη διάθεση να υλοποιήσω ποτέ.
Σήμερα όμως έχω διαφορετική διάθεση.
Λοιπόν, στην ιστορία των ιστολογίων είμαι μέσα. Είμαι μέσα με την έννοια ότι είμαι κομμάτι της, και μαζί με μένα έρχονται και οι προτιμήσεις μου και φυσικά και οι ρημάδες οι ιδεολογίες μου. Ας μιλήσω λοιπόν για τα ιστολόγια από μια τέτοια οπτική.
Γιατί λοιπόν θέλω να φτιάξουμε όσοι περισσότεροι εκπαιδευτικοί γίνεται τα ιστολόγια μας;
Από όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ιστολόγιο, νομίζω ότι σημαντικότερος είναι αυτός που αφορά την επικοινωνία μεταξύ μας.
Και βρίσκω δύο λόγους για τους οποίους αυτό χρειάζεται.
Πρώτον, πολλοί από εμάς δουλεύουμε σε απομακρυσμένα χωριά της χώρας και η δυνατότητα συζήτησης πάνω στα "δικά μας" τα ζητήματα είναι περιορισμένη. Παρόμοια προβλήματα ίσως ισχύουν και για όσους έχουν μπλέξει στην ιδιότυπη λούμπα των ιδιαιτέρων μαθημάτων και όπως τους ακούω να λένε "δεν προλαβαίνουν".
Όλοι πάντως, όπου και να δουλεύουμε, μάλλον έχουμε λίγες πιθανότητες να βρούμε "τον άνθρωπό μας" στο σχολείο μας όχι μηδενικές πιθανότητες, μην τρελαθούμε, αλλά λίγες. Το συνάδελφο δηλαδή που θα έχει τη διάθεση να μιλήσει για το πώς διδάσκει και με τον οποίο προτιμάμε να ταιριάζουν και τα χνώτα μας. Και δεν εννοώ μόνο να είναι παραπλήσιας ειδικότητας, αλλά γενικά να είναι κάποιος με τον οποίο θα δούμε ότι έχουμε μια κοινή βάση συζήτησης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εποικοδομητικά συμπεράσματα.
Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν τα ιστολόγια σίγουρα έχουν να δώσουν. Χωρίς περιορισμούς αποστάσεων και ωραρίου, με τη δυνατότητα σχολιασμού και συζήτησης σε καλά επίπεδα και ευτυχώς με ένα αρκετά μεγάλο εύρος επιλογών - ανθρώπων που γράφουν στην μπλογκόσφαιρα. Ξέρω, ακούγεται σαν τηλεοπτική διαφήμιση, αλλά όντως έτσι το βλέπω.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την αξιολόγησή μας την περίφημη αξιολόγηση εκπαιδευτικών (για την οποία είχα εκθέσει απόψεις και πριν κανά δίμηνο βεβαίως βεβαίως)
Λοιπόν. Τα ιστολόγια ("το επαναλαμβάνω για όσους δεν πρόσεχαν") μπορούν να μας βοηθήσουν να μιλήσουμε για τη δουλειά μας.
Που όμως το "να μιλήσουμε για αυτήν" μπορεί να φτάσει και μέχρι το να την αξιολογήσουμε. Χωρίς τους δικαιολογημένους φόβους της αξιολόγησης από έναν εξωτερικό παρατηρητή και με το ρυθμό ή το ψευδώνυμο που θέλουμε.
Να συζητήσουμε δηλαδή για τα λάθη μας και τις ιδέες μας και να τα βελτιώσουμε όχι επειδή το απαιτεί κάποιος κρατικός μηχανισμός που έχει το δικό του τρόπο να βλέπει τα πράγματα.
Αλλά, απλά, επειδή έτσι γουστάρουμε.
Σήμερα όμως έχω διαφορετική διάθεση.
Λοιπόν, στην ιστορία των ιστολογίων είμαι μέσα. Είμαι μέσα με την έννοια ότι είμαι κομμάτι της, και μαζί με μένα έρχονται και οι προτιμήσεις μου και φυσικά και οι ρημάδες οι ιδεολογίες μου. Ας μιλήσω λοιπόν για τα ιστολόγια από μια τέτοια οπτική.
Γιατί λοιπόν θέλω να φτιάξουμε όσοι περισσότεροι εκπαιδευτικοί γίνεται τα ιστολόγια μας;
Από όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ιστολόγιο, νομίζω ότι σημαντικότερος είναι αυτός που αφορά την επικοινωνία μεταξύ μας.
Και βρίσκω δύο λόγους για τους οποίους αυτό χρειάζεται.
Πρώτον, πολλοί από εμάς δουλεύουμε σε απομακρυσμένα χωριά της χώρας και η δυνατότητα συζήτησης πάνω στα "δικά μας" τα ζητήματα είναι περιορισμένη. Παρόμοια προβλήματα ίσως ισχύουν και για όσους έχουν μπλέξει στην ιδιότυπη λούμπα των ιδιαιτέρων μαθημάτων και όπως τους ακούω να λένε "δεν προλαβαίνουν".
Όλοι πάντως, όπου και να δουλεύουμε, μάλλον έχουμε λίγες πιθανότητες να βρούμε "τον άνθρωπό μας" στο σχολείο μας όχι μηδενικές πιθανότητες, μην τρελαθούμε, αλλά λίγες. Το συνάδελφο δηλαδή που θα έχει τη διάθεση να μιλήσει για το πώς διδάσκει και με τον οποίο προτιμάμε να ταιριάζουν και τα χνώτα μας. Και δεν εννοώ μόνο να είναι παραπλήσιας ειδικότητας, αλλά γενικά να είναι κάποιος με τον οποίο θα δούμε ότι έχουμε μια κοινή βάση συζήτησης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εποικοδομητικά συμπεράσματα.
Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν τα ιστολόγια σίγουρα έχουν να δώσουν. Χωρίς περιορισμούς αποστάσεων και ωραρίου, με τη δυνατότητα σχολιασμού και συζήτησης σε καλά επίπεδα και ευτυχώς με ένα αρκετά μεγάλο εύρος επιλογών - ανθρώπων που γράφουν στην μπλογκόσφαιρα. Ξέρω, ακούγεται σαν τηλεοπτική διαφήμιση, αλλά όντως έτσι το βλέπω.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την αξιολόγησή μας την περίφημη αξιολόγηση εκπαιδευτικών (για την οποία είχα εκθέσει απόψεις και πριν κανά δίμηνο βεβαίως βεβαίως)
Λοιπόν. Τα ιστολόγια ("το επαναλαμβάνω για όσους δεν πρόσεχαν") μπορούν να μας βοηθήσουν να μιλήσουμε για τη δουλειά μας.
Που όμως το "να μιλήσουμε για αυτήν" μπορεί να φτάσει και μέχρι το να την αξιολογήσουμε. Χωρίς τους δικαιολογημένους φόβους της αξιολόγησης από έναν εξωτερικό παρατηρητή και με το ρυθμό ή το ψευδώνυμο που θέλουμε.
Να συζητήσουμε δηλαδή για τα λάθη μας και τις ιδέες μας και να τα βελτιώσουμε όχι επειδή το απαιτεί κάποιος κρατικός μηχανισμός που έχει το δικό του τρόπο να βλέπει τα πράγματα.
Αλλά, απλά, επειδή έτσι γουστάρουμε.
Υστερόγραφο ναι αυτό που σκάει όταν κουράστηκες να γράφεις, αλλά κάποιος μέσα σου φωνάζει "πρέπει να το πεις!". Λέω ναι στα ιστολόγια ως εργαλείο επικοινωνίας. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι την επικοινωνία μέσω ιστολογίων τη βάζω ψηλότερα από τη live επικοινωνία!
Μακάρι να μπορούσαμε να τα λέμε μεταξύ μας συνεχώς και να μην τα είχαμε ανάγκη τα ιστολόγια. Είτε με τη συνοδεία καφέ, είτε με τη συνοδεία κρασιού. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, αυτό το ζούμε όλοι.
Και φυσικά δεν είναι μόνο εξωτερικοί παράγοντες που δυσκολεύουν τη μεταξύ μας επικοινωνία. Κουβαλάμε και μια εκπαιδευτική παράδοση που λέει "δεν μιλάω για το πώς διδάσκω, κλείνω τη πόρτα της τάξης και όλα τα μυστικά μου μένουν μέσα". Μία παράδοση που, κακά τα ψέματα, τη συντηρούμε κιόλας.
Πολλά θα ήθελα να γράψω και για αυτό αλλά τώρα αυτός ο κάποιος μέσα μου φωνάζει "άστο γι' άλλη φορά, πρέπει να βγάλεις και βαθμούς τριμήνου!"
Γεια χαρά!
Μακάρι να μπορούσαμε να τα λέμε μεταξύ μας συνεχώς και να μην τα είχαμε ανάγκη τα ιστολόγια. Είτε με τη συνοδεία καφέ, είτε με τη συνοδεία κρασιού. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, αυτό το ζούμε όλοι.
Και φυσικά δεν είναι μόνο εξωτερικοί παράγοντες που δυσκολεύουν τη μεταξύ μας επικοινωνία. Κουβαλάμε και μια εκπαιδευτική παράδοση που λέει "δεν μιλάω για το πώς διδάσκω, κλείνω τη πόρτα της τάξης και όλα τα μυστικά μου μένουν μέσα". Μία παράδοση που, κακά τα ψέματα, τη συντηρούμε κιόλας.
Πολλά θα ήθελα να γράψω και για αυτό αλλά τώρα αυτός ο κάποιος μέσα μου φωνάζει "άστο γι' άλλη φορά, πρέπει να βγάλεις και βαθμούς τριμήνου!"
Γεια χαρά!
6 σχόλια:
Προσυπογράφω όλα όσα γράφεις στην ανάρτηση, Χρυσόστομε. Αν συνεχίσουμε τη συζήτηση, πιστεύω πως θα προκύψουν κι άλλοι λόγοι που θα ήταν καλό να ανοίγαμε και να συντηρούσαμε ιστολόγια, αλλά και άλλους τρόπους επικοινωνίας. Και μόνο γι' αυτή την αίσθηση συντροφικότητας, που λες στην αρχή, και μόνο επειδή " η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους ". Δοκιμάζοντας κι εγώ μόλις πριν 3-4 μήνες την εμπειρία του blog, διαπιστώνω, παραφράζοντας το Δ. Χατζή, αυτή τη " γνωριμιά των συναδέλφων ", αλλά και όσων πονάνε το χώρο αυτό.
Που είναι πολύ περισσότεροι από όσους νομίζει η κοινή γνώμη, θα συμπλήρωνα...
Επικοινωνία,επικοινωνία επικοινωνία!!!
"Κουβαλάμε και μια εκπαιδευτική παράδοση που λέει "δεν μιλάω για το πώς διδάσκω, κλείνω τη πόρτα της τάξης και όλα τα μυστικά μου μένουν μέσα". Μία παράδοση που, κακά τα ψέματα, τη συντηρούμε κιόλας."
Είσαι σίγουρος;;; Μου έχει τύχει πολλές φορές να συζητάω τα περι διδακτικής και παιδαγωγικής με συναδέλφους και λοιπούς ενδιαφερόμενους. Ίσως είναι θέμα ατόμων... Δεν καταλαβαίνω τι φοβούνται όσοι δεν το κάνουν. Εμένα πάντως μου αρέσει να ανταλλάζω απόψεις και ιδέες και βλέπω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα!
Με το "Επικοινωνία, επικοινωνία, επικοινωνία" θυμήθηκα κάτι από τα παλιά (ο Λένιν όταν ρωτήθηκε για το σοσιαλισμό είπε "Ηλεκτρισμός, ηλεκτρισμός, ηλεκτρισμός).
Χρυσόστομε, θα έλεγα ότι ο όρος επικοινωνία καλύπτει τόσα πολλά πράγματα που τελικά, μετά από όσα έγραψες και εσύ, έχουμε περισσότερο ανάγκη από το τρίπτυχο του Mario Asslin
"Ο συγγραφέας με τρία ρήματα «ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ – ΣΤΟΧΑΖΟΜΑΙ – ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ» εκφράζει τι ακριβώς επιδιώκει με τη συμμετοχή του στη «μπλογκόσφαιρα»:
1. Να μοιράζομαι, αφήνοντας τα ίχνη μου για όσα κάνω και σκέφτομαι. Ίσως, τα εργαλεία που με εξυπηρετούν μπορεί να φανούν χρήσιμα και στους άλλους.
2. Να στοχάζομαι και να καταγράφω τις σκέψεις μου, είναι κι αυτός ένας τρόπος να οικοδομώ καλύτερα τις γνώσεις μου.
3.Να συμμερίζομαι (νοιάζομαι) όλους τους άλλους που αισθάνομαι ότι είναι πολύτιμοι σύμμαχοι στις ιδέες και στις απόψεις.
Προσωπικά, μπήκα στη μπλογκόσφαιρα εξαιτίας των τριών ρημάτων που όλα τους σχετίζονται με αυτό που εσύ λές μονολεκτικά (επικοινωνία).
Τι λες;
Αλλά πιο σημαντικό είναι το θέμα που εσύ έθεσες:
"Κουβαλάμε και μια εκπαιδευτική παράδοση που λέει "δεν μιλάω για το πώς διδάσκω, κλείνω τη πόρτα της τάξης και όλα τα μυστικά μου μένουν μέσα". Μία παράδοση που, κακά τα ψέματα, τη συντηρούμε κιόλας."
Συμφωνώ, με την έννοια ότι κάτι τέτοιο εισέπραξα και εγώ ως εκπαιδευτικός. Χαίρομαι, όμως, να συναντάω εκπαιδευτικούς με μεράκι, τους άλλους απλά τους βαριέμαι....
Σχετικά με την επίμαχη φράση "Κουβαλάμε και μια εκπαιδευτική παράδοση που λέει "δεν μιλάω για το πώς διδάσκω, κλείνω τη πόρτα της τάξης και όλα τα μυστικά μου μένουν μέσα". Μία παράδοση που, κακά τα ψέματα, τη συντηρούμε κιόλας.".
Δυσλεκτικέ δάσκαλε, σίγουρα είναι θέμα ατόμων. Μπορούμε όμως να κρίνουμε αν τα άτομα αυτά είναι πολλά ή λίγα. Σε ζηλεύω αν βρίσκεσαι σε χώρο που είναι πολλοί οι συνάδελφοι που μιλούν για τα λάθη τους ή για κάποιο προβληματισμό που έχουν σχετικά με το μάθημα. Δεν ισχύει για όλους αυτό.
Νίκο Δαπόντε, λες "Χαίρομαι, όμως, να συναντάω εκπαιδευτικούς με μεράκι, τους άλλους απλά τους βαριέμαι.....
Μακάρι να μπορούσαμε απλά να τους προσπεράσουμε λέγοντας "τους βαριέμαι". Όμως όλες αυτές οι νοοτροπίες παίζουν με το πόσο προχωρά τις γνώσεις του ένας νέος άνθρωπος. Ίσως θα πρέπει να είμαστε περισσότεροι απαιτητικοί από τους συναδέλφους μας και όχι απλά να τους προσπερνάμε...
ΥΓ. Εγώ τώρα που έγινε και αναφορά στο Λένιν, γιατί να μην παραφράσω τον Γκεβάρα:
"΄Δυο, τρια, πολλά ιστολόγια!!!"
είναι που είναι στην επικαιρότητα ξανά η "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" και στο μυαλό μου έρχονται διάφορες σκέψεις για μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. κι έπεσαν και διάφορα ξανά επίκαιρα ονόματα (βλ. λένιν, γκεβάρα) και καθώς βλέπω να φτιάχνονται πολλά καινούρια πράγματα "από τα κάτω" κόντρα στις επιθέσεις "από τα πάνω", κάπως έτσι διάβασα κι αυτό το ποστ σου και τη σχετική κουβέντα.
φιλιά
Δημοσίευση σχολίου