Δη-motion

Καλησπέρα!

Καιρό είχαμε να τα πούμε... Αλήθεια έχει απομείνει κανένας αναγνώστης στο "Ας μπούμε σε μια τάξη";

Ο λόγος είναι ότι όλη την προηγούμενη χρονιά δεν βρισκόμουν μέσα σε σχολική τάξη, οπότε και οι αφορμές για κουβέντα γύρω από την εκπαιδευτική πραγματικότητα ήταν ελάχιστες...

Μετά την παραίτηση από το ιδιωτικό σχολείο που δούλευα, δοκίμασα τις ψυχολογικές κυρίως δυνάμεις μου στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι οι απαντήσεις που έδωσα δεν θα καταφέρναν να με βάλουν στον κόσμο του δημοσίου σχολείου, οπότε η εξέλιξη του διορισμού ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το mail που πρόσφατα έστειλα σε κάποιους φίλους και συναδέλφους, καθώς αυτό θέτει κάποια ερωτήματα που αφορούν τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών υπό "ιδιαίτερες" συνθήκες. Θα ήθελα να ακούσω την άποψη όσο γίνεται περισσοτέρων, οπότε be my guest! (εννοεί ότι ανυπομονεί για το σχόλιο σου!)

Έχω σβήσει ορισμένα στοιχεία, επειδή δεν έχω ακόμη αποφασίσει αν θα διατηρήσω την ανωνυμία μου μήπως έχεις άποψη και γι' αυτό;. Τέλος πάντων, το email μεταξύ άλλων έγραφε και τα εξής:

Την καλησπέρα μου σε όλους... Με τους περισσότερους έχουμε καιρό να μιλήσουμε, θα προσπαθήσω λοιπόν να είμαι -όσο γίνεται- περιεκτικός.

Μετά από ένα καλοκαίρι που οι ευχάριστες εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη με ρυθμό που ξεπερνά το ρυθμό εμφάνισης σκανδάλων στη χώρα μας, βρίσκομαι στη πόλη της Ξάνθης. Και θα μείνω εδώ για δύο χρόνια (αν και χρησιμοποιώ όλο και περισσότερο τη λέξη "τουλάχιστον").

Διορισμός λοιπόν. Ο φίλος σας ως υπάλληλος του δημοσίου -υπάρχει και το άλλο με τον Τοτό. Και το χαρτί του διορισμού έγραφε [...]. Αλλά δεν έγραφε "πομακοχώρια" (ω, τι λεπτομέρεια). Ούτε ότι θα δουλεύω σε ένα Γυμνάσιο με μονοψήφιο αριθμό μαθητών (όχι ανα τάξη, συνολικά εννοώ...).

Και εδώ, τουλάχιστον από όσους σας είναι συνάδελφοι, εκλιπαρώ για ιδέες/συμβουλές:
- Πως αλλάζουμε τη δουλειά μας όταν πχ. η τρίτη Γυμνασίου αποτελείται από έναν μαθητή; Δεν είναι όλα μέλι γάλα με κάτι τέτοιο. Οκ, ωραία, δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος πέταξε τη σαίτα προς τον πίνακα. Αλλά πώς χειρίζεσαι μια κατάσταση οπου θες να προκαλέσεις συζήτηση, όμως ο μόνος συνομιλητής του μαθητή σου είσαι εσύ, ένας εξ ορισμού "ανώτερος"; Γιατί τη συζήτηση πρέπει να την προκαλέσεις, αφού μόνο μιλώντας ο μαθητής σου θα μάθει να μιλάει ελληνικά - που παρεπιπτόντως συχνά δυσκολεύεται πολύ να το κάνει. Και το κόλπο "βρες ένα έναυσμα για να ξεκινήσουν να συζητούν για αυτό μεταξύ τους" δε έχει νόημα, αφού δεν υπάρχει "μεταξύ τους"...

Η παρενθεση διδακτικών προβληματισμών κλείνει (και περιμένει απαντήσεις). Συνεχίζω. Η συνάντηση με το δημόσιο (ρε σεις, μερικοί το γράφουν με κεφαλαίο δέλτα! Χα χα!) σήμανε και πόλεμο. Πόλεμο με εχθρούς το συντηρητισμό και τη μιζέρια. Όπως σε κάθε πόλεμο, η αναζήτηση συμμάχων είναι η πρώτη προτεραιότητα. Και εκεί ήμουν τυχερός. Υπάρχουν! Ο Νίκος στήνει trivial persuit με ερωτήσεις φυσικής στο προάυλιο του σχολείου, ο Αχιλλέας διαμαρτύρεται έντονα στην ατάκα της επιμορφώτριας των νεοδιορίστων ότι "πρέπει να τους κόψετε τη φόρα, πρέπει να επικρατήσετε με το φόβο", η Αλεξάνδρα γελά τρανταχτά μιλώντας για τους "συναδέλφους-κυνηγούς μορίων"...