Και ναι λοιπόν διαδικτυακέ μου φίλε,
επιτρέπεται να αντιγράψεις κείμενα αυτού του blog,
αρκεί να κάνεις σαφή αναφορά στη πηγή:

didaskw.blogspot.com

Καλό διάβασμα...

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Καταλήψεις για "χαβαλέ"; Ναι!

Συνήθως η κουβέντα περί καταλήψεων περιστρέφεται στο δίπολο "καταλήψεις με αιτίες - καταλήψεις χωρίς αιτίες".

Οι πρώτες αναζητούν με τον τρόπο τους λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος, οι δεύτερες πολλές φορές ξεδιάντροπα σηκώνουν το λάβαρο του "χαβαλέ" και διαγράφουν την πορεία τους.

Εγώ, ούτε θέλω, ούτε προλαβαίνω, να προχωρήσω σε μια εκτίμηση του ποσοστού των καταλήψεων που σήμερα ανήκουν στη πρώτη ή τη δεύτερη ομάδα. Υποθέτω ότι ο καθένας, ανάλογα και με την οπτική του φυσικά, μπορεί να υποστηρίξει κάθε πιθανό συνδυασμό ανάμεσα στο 0%-100% και το 100&-0%.

Εγώ θα στραφώ προς αλλού. Αφορμή και πηγη έμπνευσης για αυτή τη δημοσίευση ήταν το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στο blog "το βλέμμα", σχετικά με τις καταλήψεις. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το άρθρο αυτό.

Αντιγράφω τα γραφόμενα του φίλτατου nikoxy:

Γιατί κάνετε καταλήψεις; Ρώτησα τον δεκαεπτάχρονο της Β’ Λυκείου.
― Για πολλούς λόγους, τους εξής…
Ηταν διαβασμένος. Ελα, μίλα μου ειλικρινά…
― Μα ναι, ειλικρινά θα μιλήσω: Καταρχάς, στα μισά ή και περισσότερα σχολεία γίνεται κατάληψη για χαβαλέ.
Δηλαδή;
― Ε, τι δηλαδή, για χαβαλέ… Ολοι θέλουν ένα διάλειμμα, να περάσουν χαλαρά…


Όλοι θέλουν ένα διάλειμμα, να περάσουν χαλαρά…

Αυτή ήταν η φράση που στριφογύριζε στο μυαλό μου.

Έβαλα λοιπόν στην άκρη τα υπόλοιπα "αιτήματα" των μαθητών που ζεσταίνονται απ' τις φωτιές στους κάδους του σχολείου και προσπάθησα να εστιάσω στον φοβερό και τρομερό "χαβαλέ".

Και ξεκλείδωσα μνήμες, άλλες πιο εύκολα άλλες πιο δύσκολα, για να βρω ποια είναι η δική μου θέση στο ζήτημα: Είναι δυνατόν ρε xrysostome, μερικοί αυθάδεις πιτσιρικάδες να κλείνουν τα σχολεία στο όνομα του χαβαλέ;
Πλακίτσα σε βάρος των θεσμών;

Έχουμε + λέμε.

Μνήμη ένα. Η προσωπική.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις εν έτει 1994. Εγώ "υποψήφιος". Αν και συνήθως οι υποψήφιοι έχουν επιλέξει ότι θέλουν να είναι τέτοιοι. Τέλος πάντων. Το "λούκι" των πανελλαδικών το έχουμε περάσει πολλοί, οπότε τα πολλά λόγια είναι περιττά. Εγώ θα σταθώ στο walkman μου.

Ναι, καλά διάβασες. Στο walkman μου. Δεν παίζει να ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση που μου έδινε αυτό το μηχάνημα, όταν με συντρόφευε στις διαδρομές από το σπίτι στο φροντιστήριο και αντίστροφα. Είτε με stereo nova και "παζλ στον αέρα", είτε με Γιάννη Αγγελάκα και "είμαι τυχερός", οι ήχοι του walkman ήταν οι στιγμές μου.

Στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω, μάλλον επειδή πλέον έχω ερμηνεύσει ότι χωρίς αυτές δεν θα "την πάλευα" εκείνη τη χρονιά. Ο φόρτος ήταν πολύς και το walkman έδινε δύναμη...

Μνήμη δύο. Η σχετικά πρόσφατη.
Λίγο πριν τις περσινές διακοπές των Χριστουγέννων. Μόλις φτάνω έξω από την αίθουσα διδασκαλίας, με προφταίνει ο συνάδελφος μαθηματικός. "Δώσε μου δυο λεπτά, να τους κάνω μια ανακοίνωση".

Να μην πολυλογώ, η ανακοίνωση όντως διήρκησε περίπου δύο λεπτά, όμως οι απαιτήσεις της χρειάζονταν πολλά περισσότερα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο συνάδελφος απαιτούσε την επίλυση 46 [!] ασκήσεων κατα τη διάρκεια των τρόπος του λέγειν διακοπών.

(Τον πιτσιρικά βέβαια, που στη θέα της ανακοίνωσης με τις 46 ασκήσεις έβαλε τα κλάματα, ο συνάδελφος δεν τον πήρε χαμπάρι. Αν και είμαι σίγουρος ότι και να τον έβλεπε δεν θα άλλαζαν πολλά...)

Μνήμη τρία. Η καθημερινή.
Αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Κάθε μέρα που ο καθένας με το ρόλο του ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους που συνηθίζουμε να ονομάζουμε "μαθητές", θεωρούμε ότι αυτοί υπάρχουν για να ανταποκρίνονται σε υποχρεώσεις: εγώ που αύριο θα τους βάλω ασκήσεις για το σπίτι, η μαμά που θα είναι από πάνω να τους “ελέγξει”, ο μπαμπάς που φωνάζει για τους βαθμούς, το Υπουργείο που βγάζει αναλυτικά προγράμματα που απευθύνονται σε υπερανθρώπους, οι συνάδελφοι που σκέφτονται ο καθένας για το μάθημα του, το φροντιστήριο που έχει τους δικούς του λόγους να είναι “πρώτο”, ο κατάλογος χωρά πολλούς.

Όλοι, με την σακούλα τα επιχειρήματα γεμάτη. Που δεν πα' νά 'ναι και τα δυνατότερα επιχειρήματα του πλανήτη, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Είναι ατάκα στα χείλη μαθήτριάς μου: "Έλεος, κύριε, κι εμείς ανθρωπάκια είμαστε".


Αρκετά φίλε μου blogger. Οι μνήμες αποφάσισαν.

Οι μαθητές του σήμερα περνούν ένα λούκι που μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις για το τί τους δίνει, όμως γρήγορα θα συμφωνήσουμε στο τί τους παίρνει: Τον ελεύθερο χρόνο. Το χρόνο για έρωτα, για stereo nova, για συζήτηση, για πασατέμπο, για προβληματισμό, για αυνανισμό, για αθλητισμό και ενίοτε για χαβαλέ.

Θυμήσου ότι "μια ισόρροπη ανάπτυξη της προσωπικότητας απαιτεί προσωπικό χώρο και προσωπικό χρόνο", όπως είχα διαβάσει παλαιότερα σε ένα άρθρο του Κλεάνθη Γρίβα την εποχή που η συζήτηση για τα reality shows είχε πάρει φωτιά - άσχετο.

Από προσωπικό χώρο μάλλον πάμε καλά, από προσωπικό χρόνο όμως έχουμε πατώσει για τα καλά. Οι νέοι δεν προλαβαίνουν να ανασάνουν.

Αν το εκπαιδευτικό σύστημα που έχουν για αντίπαλο οι μαθητές άκουγε τις φωνές που υπερασπίζονται ορισμένες "βασικές αρχές για μια ισόρροπη ανάπτυξη της προσωπικότητας", θα σταματούσε τη λειτουργία του την επόμενη μέρα: Οι καταλήψεις θα ήταν περιττές.

Πέρα από το άρθρο 16, πέρα από τις χάλια υποδομές, πέρα από το ποσοστό του προϋπολογισμού για την παιδεία, πέρα από τους αδιόριστους καθηγητές και τα ανύπαρκτα βιβλία, ένας σημαντικός λόγος για να κάνεις κατάληψη σήμερα είναι για να διεκδικήσεις το χρόνο που αυτό το σχολείο σου κλέβει.

Και αν όχι να τον διεκδικήσεις, τουλάχιστον να φωνάξεις ότι σου λείπει.

Και να τον νιώσεις πίσω, για λίγες έστω εβδομάδες...

Ακόμη και με τη σιγουριά δηλαδή ότι η έλλειψη χρόνου είναι γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο, άρα όταν οι καταλήψεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο λήξουν ο ελεύθερος χρόνος των μαθητών θα συνεχίσει να παραμένει ανύπαρκτος, το να δηλώνεις "καταληψίας για χαβαλέ" δεν σημαίνει ότι δεν δηλώνεις τίποτα...

buzz it!

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλο κειμενο.

Unknown είπε...

Σαν πατέρας 8χρονων,μη έχοντας ουσιαστικά προβλήματα, σκέφτομαι την περίοδο του Λυκείου. Και κυρίως τι θα χάσουν τα φυσικά παιδιά μου αυτά τα 12 χρόνια. Σήμερα τα παιδιά μου δεν κάνουν μουσική, εικαστικά και θα έλεγα και Μελέτη Περιβάλλοντος. Οι δάσκαλοι τουςέχουν καταργήσει το μισό ΑΠΣ.Τι μπορούμε να κάνουμε;


Στα χρόνια μου, χαχα, είχαμε την αποχή... Σήμερα οι μαθητές διεκδικούν με τις καταλήψεις.

Καταπληκτικό κείμενο και γι αυτό θα σας δώσω το αμέσως προηγούμενο, στην προσωπική μου κατάταξη.

Το δεύτερο καλύτερο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή:
http://www.eduportal.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&p=14443#14443

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία το θέτεις. Μακάρι να το φώναζαν και τα παιδιά αυτό αντί για τον Καποδίστρια.

"Θέλουμε τον ελεύθερο χρόνο που μας ανήκει".

Αυτό είναι πραγματικά ένα αίτημα που αξίζει κατάληψη. Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή τα παιδιά θα ξεσηκωθούν με αυτό σαν κυρίαρχο σύνθημα.

Marabou είπε...

Λες(και συμφωνώ): "Το χρόνο για έρωτα, για stereo nova, για συζήτηση, για πασατέμπο, για προβληματισμό, για αυνανισμό, για αθλητισμό και ενίοτε για χαβαλέ.

Το χρόνο για παιχνίδι προσθέτω και νομίζω ότι περιλαμβάνει τα παραπάνω και πολλά ακόμη.

Το χρόνο για παιχνίδι

ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

ΓΙΑ ΠΑΙ-ΧΝΙ-ΔΙ

Thodoris είπε...

@marabou
Πράγματι, τα παιδιά του σήμερα δεν παίζουν στις αλάνες, "παίζουν" -όποτε συμβαίνει αυτό- με το κινητό και το Playstation

Marabou είπε...

δεν αναφέρομαι μόνο στο φαινόμενο της αλάνας. άλλωστε οι αλάνες στις πόλεις μας έχουν προ πολλού αντικατασταθεί από πλατείες...

Κάπου ανάμεσα στον μαραθώνιο απόκτησης εφοδίων χάνεται το βασικότερο συστατικό του να είσαι παιδί, το "παιχνίδι", το οποίο όμως πέρα από ανάγκη, είναι από μόνο του σημαντικό εφόδιο αν και όχι τόσο χειροπιαστό. Και ως γνωστόν στις μέρες μας ότι δε μετριέται πάει χαράμι.

Αποτέλεσμα, τα παιδιά συχνά να μοιάζουν με μικρογραφίες των μεγάλων στη συμπεριφορά, στις σχέσεις τους, στην έλειψη ανεμελιάς...

Xrysostomos είπε...

@anisixos
thanx...

@sterzidi
Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να κάνει πολλά πράγματα σε μια τέτοια περίπτωση. Στη θεση σας θα έκανα μια συζήτηση με τους αντίστοιχους διδάσκοντες ή το διευθυντή του σχολείου, χωρίς όμως να ελπίζω σε πολλά (η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολλή επαφή με το δημόσιο σχολείο και τους μηχανισμούς του - δουλεύω σε ιδιωτικό, οπότε δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να απαντήσει).

Πάντως ο δάσκαλος, κακά τα ψέμματα, είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του τί γίνεται στη τάξη, ότι και να λέει το αναλυτικό πρόγραμμα (ακόμη και η βιβλιογραφία της διδακτικής κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε "επίσημο" και "πραγματικο" ΑΠ). Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι: μπορεί να μιλάμε για έναν εκπαιδευτικό που μπορεί να εντοπίσει τα σημαντικά στοιχεία του ΑΠ, να επιλέξει και να καταφέρει να διδάξει πέντε πράγματα χωρίς να "βασανίσει" τους μαθητές του με υπέρογκες απαιτήσεις, μπορεί όμως να γίνει και το αντίθετο...

Σχετικά με το άρθρο του Π. Μπουκαλά, το λινκ που προτείνετε μάλλον είναι λάθος. Υποθέτω αναφέρεστε στο http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_132084_02/11/2007_247350, το οποίο βρήκα αρκετά εύστοχο.

@padrazo
Λες "Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή τα παιδιά θα ξεσηκωθούν με αυτό σαν κυρίαρχο σύνθημα".

Γενικώς είμαι αισιόδοξος, άρα θα πω ότι πιστεύω πως απλά είναι "θέμα χρόνου"...

@marabou & drteddy
συμφωνώ απόλυτα με όσα λέτε για το ρόλο του παιχνιδιού. Μάλιστα μου δώσατε και ιδέα για κάποιο σχετικό μελλοντικο ποστ.

Οχι, παίζουμε...

spyridoula είπε...

υποκινητηηηηηηηηή ;)

Ανώνυμος είπε...

Απολαμβάνω απίστευτα τις δημοσιεύσεις σου... Μ' αρέσει ο τρόπος που τα παρουσιάζεις, δείχνεις την πραγματικότητα όπως είναι! Μ' αρέσει που όταν σε κάποια δευτερεύουσα πρόταση ή κάποιο σχόλιο σου εν ώρα γραφής, μικραίνεις τα γράμματα... Είναι πολύ ζωντάνά όσα γράφεις!

Πόσο δίκιο έχεις σε όλα... Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, οι παλιές εποχές δεν γυρνούν πίσω. Και μεις κάναμε καταλήψεις... Μπορεί οι λόγοι μας να μην ήταν ιδιαιτέρως σοβαροί, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν κλείναμε ολόκληρο σχολείο επειδή οι τυρόπιτες δεν θέλαμε να είναι στρογγυλές αλλά να έχουν γωνίες... Εμ, άλλη η νοστιμιά της τυρόπιτας με γωνίες και άλλη της στρογγυλής... Το δεδομένο είναι ότι κάθε χρόνο, σε κάθε σχολική χρονιά, θα περάσει όπως και δήποτε ένα διάστημα καταλήψεων΄. Έχει καθιερωθεί πλέον... σε λίγο θα εισαχθεί και στο Αναλυτικό πρόγραμμα ως μέρος της ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητας των παιδιών! Να (!!!!) που έχουμε καταλήξει....

Διονύσης Μάργαρης είπε...

Συνάδελφε (είμαι και εγώ του ΠΕ4) μπορώ να συμφωνήσω για την ανάγκη της σωτηρίας της ψυχής ενός παιδιού, που πιέζεται αφόρητα από την καθημερινή ζωή του. Ενός βαριά εργαζόμενου, όσο κανένας άλλος.
Βέβαια δεν ξέρω αν το βάρος το δημιουργεί ο Μαθηματικός που έβαλε τις 46 Ασκήσεις ή....
ή η μαμά που στα 4 χρόνια πήγε το κοριτσάκι στο μπαλέτο, στα 6 ξεκίνησε να κάνει 3 φορές τη βδομάδα Αγγλικά (στο Φροντιστήριο βέβαια) στα 8 ξεκίνησε και μια δεύτερη ξένη γλώσσα, ταυτόχρονα έρχεται και ένας δάσκαλος 2 φορές για βοήθεια στο σπίτι, (γιατί δεν υπάρχει χρόνος για να ασχοληθεί η μαμά ή ο μπαμπάς η δουλειά βλέπετε..) τρέχει και στο καράτε ... και γενικώς τρέχει... όπως τρέχουμε όλοι μας.
Δίκιο έχουν τα παιδιά μας να τάχουν παίξει. Αλλά...
Ερώτημα. Γιατί αποδεχόμαστε την αντίδρασή τους απέναντι στο σχολείο και όχι απέναντι σε όλα τα άλλα που κάνουν έξω από το σχολείο; Γιατί αποδέχονται να τους βάλει τις 56 ασκήσεις το φροντιστήριο και όχι τις 6 το σχολείο;
Μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι η αποδοχή της άποψης ότι: Το μόνο που έχει να κάνει το σχολείο είναι να συγκεντρώνει τα παιδιά εν είδη πάρκινγκ, να τα χαλαρώνει, να τους δίνει το χαρτάκι (που θα τους επιτρέψει, με τη βοήθεια και του βουλευτή, να πιάσουν καμιά θεσούλα ή απλά επειδή δεν μπορεί να τους το δώσει το Φροντιστήριο) και από εκεί και πέρα ότι μορφωτικές ανάγκες έχει το παιδί ας πληρώσει, έξω από το σχολείο, να το αγοράσει; Μια άποψη που βολεύει πολλούς, ακόμη και μας τους εκπαιδευτικούς.
Μπορείς αν θέλεις να επισκεφτείς τη διεύθυνση http://sxoleiof.blogspot.com/
όπου έχω γράψει και μια άλλη άποψη για το θέμα.

Xrysostomos είπε...

@common sense
:-)

@astropeleki
Το "τρυκ" να γράφω και με μικρούς χαρακτήρες βγήκε τελείως αυθόρμητα στο πρώτο μου ποστ. Δεν έχει κατοχυρωθεί με κάποιο πνευματικό δικαίωμα: Μπορείς να δοκιμάσεις...

ΥΓ. Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

@d.margaris
Συνάδελφε καλως ήρθες!.

Λες:
"Γιατί αποδεχόμαστε την αντίδρασή τους απέναντι στο σχολείο και όχι απέναντι σε όλα τα άλλα που κάνουν έξω από το σχολείο; Γιατί αποδέχονται να τους βάλει τις 56 ασκήσεις το φροντιστήριο και όχι τις 6 το σχολείο;

Γιατί το φροντίστήριο είναι εθελοντικό: αν κάποιος δεν θέλει 56 ασκήσεις, ας μη τις κάνει, ή ας μην πάει στο φροντιστήριο. Ας κάτσει σπίτι του να λύσει όσες θέλει και όποιες θέλει και αν θέλει.

Όταν όμως μιλάμε για το σχολείο μιλάμε για υποχρεωτική εκπαίδευση. Μία εκπαίδευση που έχει υποσχεθεί (βλέπε αναλυτικό πρόγραμμα) ότι θα αποσκοπεί στην ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών, κάτι που προϋποθέτει και αξιοπρεπείς ποσότητες ελεύθερου χρόνου. Τα φροντιστήρια δεν υπόσχονται τίποτα τέτοιο και μένουν συνεπή στις άλλες υποσχέσεις τους.

[Σημείωσε επίσης ότι εγώ δεν δήλωσα ότι δεν αποδέχομαι μια πιθανή αντίδραση των μαθητών σε οποιοδήποτε κομμάτι της κοινωνίας (φροντιστήρια κτλ.) τους πιέζει. Αλλά δεν θα τους ζητήσω να κάνουν μια επανάσταση που θα έπρεπε να έχει γίνει από παλαιότερες γενιές (η ιστορία με τα φροντιστήρια για παράδειγμα, έχει ξεκινήσει πριν γεννηθούν οι περισσότεροι από τους σημερινούς καταληψίες)]

Με άλλα λόγια πίσω από αυτά που γράφω κρύβεται μια βαθιά ασυνέπεια που παρουσιάζει το ελληνικό σχολείο ανάμεσα στις υποσχέσεις του και την πραγματικότητά του, μια ασυνέπεια που δεν παρουσιάζουν τα φροντιστήρια. Δεν κρύβεται καμία αποδοχή της άποψης που ανέφερες, άποψη με την οποία δεν συμφωνώ.

Ή για να είμαι ειλικρινέστερος, την οποία σιχαίνομαι.

Καλή συνέχεια σε όλους, καταληψίες και μη.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα που έληξε η κατάληψη μπήκαμε οι καθηγητές στο σχολείο. Αισθανόμουν σαν ξένος. Τόσες βδομάδες έξω από την τάξη και η κατάσταση αρχισε να μας δίνει στα νεύρα. Επαγγελματική διαστροφή; Τα κεφάλια μέσα λοιπόν; Η κατάληψη αυτή ήταν η πιό "χαζή" των τελευταίων χρόνων. Χαβαλές και ελάχιστη συμμετοχή. Αφού η Ποιλιτεία αδιαφόρησε για ένα μήνα, τα παιδιά βαρέθηκαν να κάθονται, οι γονείς τα πίεζαν, οι καθηγητές αμήχανοι παρακολουθούσαν το σχολείο από μακριά, τέλος πάντων έληξε. Το σχολείο κρύο και ψυχρό, αφού η θέρμανση δε λειτουργούσε τόσο καιρό, τα μάτια των μαθητών άδεια και των καθηγητών επίσης, άντε τώρα να στρώσεις δουλειά. Οχι δεν έχω καμμιά διάθεση για thought control, όπως λέει το άσμα. Καμμία. Μάλλον όμως μου τι δίνει η αδιαφορία των πάντων. Η ίδια η Πολιτεία περίμενε το πράμα να εκφυλιστεί, όπως και έγινε. Εκείνο που με εξόργισε πραγματικά σε σημείο εγκεφαλικού ήταν οτι "κάποιοι"-εξωσχολικοί λένε τα παιδιά- μπορεί, δεν ξέρω, σπάσανε τα εργαστήρια Φυσικο-Χημείας. Οργανα ξεκοιλιασμένα, τοίχοι λερωμένοι, σκουπίδια, και προπαντός η αίσθηση της απαξίας. Σαν να περάσαν οι Βάνδαλοι. Και για να μην μένουν τα πράγματα χωρίς όνομα το περιστατικό συνέβη στο 8ο Λύκειο Ιωαννίνων. Αν υπάρχει ευαισθησία, όχι από την Πολιτεία, δεν περιμένω τίποτα, από τους απλούς δασκάλους, από τους πολίτες, ας εκφραστεί.
Οχι δεν έχω καμμιά διάθεση thought control. Νοιώθω πληγωμένος, συγχισμένος, αηδιασμένος. ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΟΥΓΛΑ, ΘΑ ΤΟ' ΚΑΝΑ. Θέλω μόνο να υπερασπιστώ τον πολιτισμό απέναντι στους Βάνδαλους. Αυτόν που μας διαφοροποιεί από τα ζώα...

Ανώνυμος είπε...

Πέστα,Χρυσόστομε!!!
Γράφεις:
εγώ που αύριο θα τους βάλω ασκήσεις για το σπίτι, η μαμά που θα είναι από πάνω να τους “ελέγξει”, ο μπαμπάς που φωνάζει για τους βαθμούς, το Υπουργείο που βγάζει αναλυτικά προγράμματα που απευθύνονται σε υπερανθρώπους, οι συνάδελφοι που σκέφτονται ο καθένας για το μάθημα του, το φροντιστήριο που έχει τους δικούς του λόγους να είναι “πρώτο”...

Εχεις δίκιο! Όλοι είμαστε συνένοχοι , αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η αύξηση του μισθού μας.Από το υπουργείο δεν περιμένω να δω προκοπή. Δεν είμαι υπεράνω χρημάτων , τα χρειάζομαι όπως όλοι μας , αλλά πότε θα βγούμε επιτέλους στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε για τα απαίσια βιβλία και τις εξωπραγματικές απαιτήσεις του σχολείου που καταδικάζουν τα παιδιά στην αποτυχία;;; Στην περσινή απεργία κάτι πήγε ν' ακουστεί αλλά μας "έφαγαν" τα 1400...

Xrysostomos είπε...

@ενας πικραμένος καθηγητης
Τους βανδάλους όμως αυτούς τους έχουμε φτιάξει εμείς. Με άλλα λόγια, μέχρι το τέλος, εγώ θα συνεχίζω να τους δίνω ελαφρυντικά...

@δυσλεξικός δάσκαλος
Συνάδελφε έχουμε ευθύνη, αλλά δεν θα συμφωνήσω ότι οι εκπαιδευτικοί έχουμε τη μεγαλύτερη. Η δική μου εκτίμηση για το μοίρασμα ευθυνών βαραίνει περισσότερο το Υπουργείο, στο κάτω κάτω τις οδηγίες του ακολουθούμε, όπως και τα φροντιστήρια. Που και το ίδιο το Υπουργείο βέβαια ακολουθεί άλλων οδηγίες (άλλη μεγάλη συζήτηση), αλλά τέλος πάντων δεν είναι το υπουργείο ο τελευταίος τροχός της άμαξας αλλά εμείς.

Ή μάλλον, οι μαθητές.

Ανώνυμος είπε...

Χρυσόστομε,μήπως μας βολεύει να τα ρίχνουμε όλα στο υπουργείο και το Π.Ι. ; Συμφωνώ ότι έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί αυτά που προτείνουν είναι ανεδαφικά και ίσως κι επικίνδυνα , αλλά αυτοί δεν είναι εκπ/κοι. Είναι καρεκλοκένταυροι που έχουν να μπουν αιώνες στην τάξη, οπότε δεν περιμένω να καταλάβουν... Εμείς , όμως , που είμαστε κάθε μέρα με τους μαθητές μας και ζούμε μέσα στα σχολεία δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για τα στραβά και τα ανάποδα; Αυτή είναι η ευθύνη μας! Πρέπει να απαιτούμε αλλαγές για ένα σχολείο ανθρώπινο και παιδαγωγικό. Σκέψου ότι πανελλαδικά υπάρχουν περίπου 150.000 εκπ/κοι. Αν το θέλαμε κάτι θα μπορούσαμε ν' αλλάξουμε. Ελπίζω να μην έγινα κουραστικός.

Xrysostomos είπε...

"Χρυσόστομε,μήπως μας βολεύει να τα ρίχνουμε όλα στο υπουργείο και το Π.Ι. ;"

Δεν μας βολεύει. Έχουμε άποψη και το κάνουμε

"αλλά αυτοί δεν είναι εκπ/κοι. Είναι καρεκλοκένταυροι που έχουν να μπουν αιώνες στην τάξη, οπότε δεν περιμένω να καταλάβουν..."

Εγώ λέω ότι αν δεν μπορούν να καταλάβουν να φύγουν από τις καρέκλες τους. Εκεί πρέπει να κάθονται άνθρωποι που καταλάβουν, αυτή είναι η δουλειά τους.

Κι αν δεν μπορούν να καταλάβουν, με κάποιο τρόπο θα πρέπει να φύγουν.

"Σκέψου ότι πανελλαδικά υπάρχουν περίπου 150.000 εκπ/κοι. Αν το θέλαμε κάτι θα μπορούσαμε ν' αλλάξουμε."

Η φετινή χρονιά πιστεύω θα έχει ενδιαφέρον...

"Ελπίζω να μην έγινα κουραστικός".

Τί λές τώρα; χαρά μου.

Τα δημοφιλεστερα μαθηματα