Καταλήψεις για "χαβαλέ"; Ναι!

Συνήθως η κουβέντα περί καταλήψεων περιστρέφεται στο δίπολο "καταλήψεις με αιτίες - καταλήψεις χωρίς αιτίες".

Οι πρώτες αναζητούν με τον τρόπο τους λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος, οι δεύτερες πολλές φορές ξεδιάντροπα σηκώνουν το λάβαρο του "χαβαλέ" και διαγράφουν την πορεία τους.

Εγώ, ούτε θέλω, ούτε προλαβαίνω, να προχωρήσω σε μια εκτίμηση του ποσοστού των καταλήψεων που σήμερα ανήκουν στη πρώτη ή τη δεύτερη ομάδα. Υποθέτω ότι ο καθένας, ανάλογα και με την οπτική του φυσικά, μπορεί να υποστηρίξει κάθε πιθανό συνδυασμό ανάμεσα στο 0%-100% και το 100&-0%.

Εγώ θα στραφώ προς αλλού. Αφορμή και πηγη έμπνευσης για αυτή τη δημοσίευση ήταν το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στο blog "το βλέμμα", σχετικά με τις καταλήψεις. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το άρθρο αυτό.

Αντιγράφω τα γραφόμενα του φίλτατου nikoxy:

Γιατί κάνετε καταλήψεις; Ρώτησα τον δεκαεπτάχρονο της Β’ Λυκείου.
― Για πολλούς λόγους, τους εξής…
Ηταν διαβασμένος. Ελα, μίλα μου ειλικρινά…
― Μα ναι, ειλικρινά θα μιλήσω: Καταρχάς, στα μισά ή και περισσότερα σχολεία γίνεται κατάληψη για χαβαλέ.
Δηλαδή;
― Ε, τι δηλαδή, για χαβαλέ… Ολοι θέλουν ένα διάλειμμα, να περάσουν χαλαρά…

Όλοι θέλουν ένα διάλειμμα, να περάσουν χαλαρά…

Αυτή ήταν η φράση που στριφογύριζε στο μυαλό μου.

Έβαλα λοιπόν στην άκρη τα υπόλοιπα "αιτήματα" των μαθητών που ζεσταίνονται απ' τις φωτιές στους κάδους του σχολείου και προσπάθησα να εστιάσω στον φοβερό και τρομερό "χαβαλέ".

Και ξεκλείδωσα μνήμες, άλλες πιο εύκολα άλλες πιο δύσκολα, για να βρω ποια είναι η δική μου θέση στο ζήτημα: Είναι δυνατόν ρε xrysostome, μερικοί αυθάδεις πιτσιρικάδες να κλείνουν τα σχολεία στο όνομα του χαβαλέ;

Πλακίτσα σε βάρος των θεσμών;

Έχουμε + λέμε.

Μνήμη ένα. Η προσωπική.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις εν έτει 1994. Εγώ "υποψήφιος". Αν και συνήθως οι υποψήφιοι έχουν επιλέξει ότι θέλουν να είναι τέτοιοι. Τέλος πάντων. Το "λούκι" των πανελλαδικών το έχουμε περάσει πολλοί, οπότε τα πολλά λόγια είναι περιττά. Εγώ θα σταθώ στο walkman μου.

Ναι, καλά διάβασες. Στο walkman μου. Δεν παίζει να ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση που μου έδινε αυτό το μηχάνημα, όταν με συντρόφευε στις διαδρομές από το σπίτι στο φροντιστήριο και αντίστροφα. Είτε με stereo nova και "παζλ στον αέρα", είτε με Γιάννη Αγγελάκα και "είμαι τυχερός", οι ήχοι του walkman ήταν οι στιγμές μου.

Στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω, μάλλον επειδή πλέον έχω ερμηνεύσει ότι χωρίς αυτές δεν θα "την πάλευα" εκείνη τη χρονιά. Ο φόρτος ήταν πολύς και το walkman έδινε δύναμη...

Μνήμη δύο. Η σχετικά πρόσφατη.
Λίγο πριν τις περσινές διακοπές των Χριστουγέννων. Μόλις φτάνω έξω από την αίθουσα διδασκαλίας, με προφταίνει ο συνάδελφος μαθηματικός. "Δώσε μου δυο λεπτά, να τους κάνω μια ανακοίνωση".

Να μην πολυλογώ, η ανακοίνωση όντως διήρκησε περίπου δύο λεπτά, όμως οι απαιτήσεις της χρειάζονταν πολλά περισσότερα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο συνάδελφος απαιτούσε την επίλυση 46 [!] ασκήσεων κατα τη διάρκεια των τρόπος του λέγειν διακοπών.

(Τον πιτσιρικά βέβαια, που στη θέα της ανακοίνωσης με τις 46 ασκήσεις έβαλε τα κλάματα, ο συνάδελφος δεν τον πήρε χαμπάρι. Αν και είμαι σίγουρος ότι και να τον έβλεπε δεν θα άλλαζαν πολλά...)

Μνήμη τρία. Η καθημερινή.
Αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Κάθε μέρα που ο καθένας με το ρόλο του ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους που συνηθίζουμε να ονομάζουμε "μαθητές", θεωρούμε ότι αυτοί υπάρχουν για να ανταποκρίνονται σε υποχρεώσεις: εγώ που αύριο θα τους βάλω ασκήσεις για το σπίτι, η μαμά που θα είναι από πάνω να τους “ελέγξει”, ο μπαμπάς που φωνάζει για τους βαθμούς, το Υπουργείο που βγάζει αναλυτικά προγράμματα που απευθύνονται σε υπερανθρώπους, οι συνάδελφοι που σκέφτονται ο καθένας για το μάθημα του, το φροντιστήριο που έχει τους δικούς του λόγους να είναι “πρώτο”, ο κατάλογος χωρά πολλούς.

Όλοι, με την σακούλα τα επιχειρήματα γεμάτη. Που δεν πα' νά 'ναι και τα δυνατότερα επιχειρήματα του πλανήτη, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Είναι ατάκα στα χείλη μαθήτριάς μου: "Έλεος, κύριε, κι εμείς ανθρωπάκια είμαστε".

Αρκετά φίλε μου blogger. Οι μνήμες αποφάσισαν.

Οι μαθητές του σήμερα περνούν ένα λούκι που μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις για το τί τους δίνει, όμως γρήγορα θα συμφωνήσουμε στο τί τους παίρνει: Τον ελεύθερο χρόνο. Το χρόνο για έρωτα, για stereo nova, για συζήτηση, για πασατέμπο, για προβληματισμό, για αυνανισμό, για αθλητισμό και ενίοτε για χαβαλέ.

Θυμήσου ότι "μια ισόρροπη ανάπτυξη της προσωπικότητας απαιτεί προσωπικό χώρο και προσωπικό χρόνο", όπως είχα διαβάσει παλαιότερα σε ένα άρθρο του Κλεάνθη Γρίβα την εποχή που η συζήτηση για τα reality shows είχε πάρει φωτιά - άσχετο.

Από προσωπικό χώρο μάλλον πάμε καλά, από προσωπικό χρόνο όμως έχουμε πατώσει για τα καλά. Οι νέοι δεν προλαβαίνουν να ανασάνουν.

Αν το εκπαιδευτικό σύστημα που έχουν για αντίπαλο οι μαθητές άκουγε τις φωνές που υπερασπίζονται ορισμένες "βασικές αρχές για μια ισόρροπη ανάπτυξη της προσωπικότητας", θα σταματούσε τη λειτουργία του την επόμενη μέρα: Οι καταλήψεις θα ήταν περιττές.

Πέρα από το άρθρο 16, πέρα από τις χάλια υποδομές, πέρα από το ποσοστό του προϋπολογισμού για την παιδεία, πέρα από τους αδιόριστους καθηγητές και τα ανύπαρκτα βιβλία, ένας σημαντικός λόγος για να κάνεις κατάληψη σήμερα είναι για να διεκδικήσεις το χρόνο που αυτό το σχολείο σου κλέβει.

Και αν όχι να τον διεκδικήσεις, τουλάχιστον να φωνάξεις ότι σου λείπει.

Και να τον νιώσεις πίσω, για λίγες έστω εβδομάδες...

Ακόμη και με τη σιγουριά δηλαδή ότι η έλλειψη χρόνου είναι γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο, άρα όταν οι καταλήψεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο λήξουν ο ελεύθερος χρόνος των μαθητών θα συνεχίσει να παραμένει ανύπαρκτος, το να δηλώνεις "καταληψίας για χαβαλέ" δεν σημαίνει ότι δεν δηλώνεις τίποτα...