Η Χούντα Ζει

Περιστατικό από σχολείο στο οποίο είχα δουλέψει παλαιότερα. Έχουμε ζήσει και λέμε.

Επέτειος του Πολυτεχνείου. Στο σχολείο έχει διοργανωθεί η κλασική γιορτή.

Η φωτογραφία με το τανκ, τα ηχητικά ντοκουμέντα με τη Δαμανάκη σε στιγμές νεανικής εξέγερσης, οι λόγοι και οι πολυλογίες για φοιτητές που αγωνίστηκαν για τα ιδανικά τους.

Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Παρόλα αυτά, την επόμενη μέρα η ζωή συνεχίζεται. Εγώ μπαίνω σε τάξη του
Γυμνασίου. Το μάθημα πρέπει να αφορούσε κάτι μεταξύ θερμικής αγωγιμότητας και ταλάντωσης σωμάτων δεν θυμάμαι για να είμαι ειλικρινής.

Μπαίνοντας λοιπόν ακούγεται μια ατάκα για τη χθεσινή γιορτή.

"Κύριε κάθε χρόνο τα ίδια". "Μα τέλος πάντων τί σημαίνουν όλα αυτά". Κάτι τέτοιο.

Χαλάλι οι θερμικές αγωγιμότητες και οι ταλαντώσεις, σκέφτομαι, ας το συζητήσουμε λίγο. (Βλέπεις, ότι και να λεει το αναλυτικό πρόγραμμα για τό τί πρέπει να γίνει μέσα στη τάξη, την τελική απόφαση την παίρνει ο εκπαιδευτικός. Ας μην ξεφεύγω όμως απ' το θέμα, ίσως σε άλλη δημοσίευση αναφερθώ).

"Οκ παιδιά", λέω. "Τί θέλετε να συζητήσουμε; Για το Πολυτεχνείο;"

"Ναι κύριε, για το Πολυτεχνείο".

"Ωραία. Πριν το συζητήσουμε όμως, πείτε μου. Τί γνωρίζετε για το Πολυτεχνείο;"

Προϋπάρχουσες ιδέες για το τί έγινε στο Πολυτεχνείο;!; Ουάου, μιλάμε για την πρώτη παγκόσμια καταγεγραμμένη χρήση εποικοδομητικής προσέγγισης σε ζητήματα πολιτικής! Ώρες ώρες δεν παίζομαι, το ξέρω.

Τέλος πάντων. Οι απαντήσεις φυσιολογικό είναι θα μου πεις σαν να αντικατοπτρίζουν όλες αυτές τις πανομοιότυπες γιορτές που έχουν ζήσει ως μαθητές οι μικροί μου φίλοι:

"Κύριε τότε είχανε βγει τα τανκς στους δρόμους".

"Ναι κύριε, και ένα είχε μπει και μέσα στο Πολυτεχνείο".

"Και τις προηγούμενες μέρες είχανε και ραδιόφωνο".

"Εγώ το έχω ακούσει - έλεγε "ψωμί, παιδεία, ελευθερία".

"Κι εγώ το έχω ακούσει, πολύ χάλια η ηχογράφηση".

"Εγώ έχω δει φωτογραφίες με κάτι μακρυμάλληδες που τους χτυπούσαν οι αστυνομικοί".

Οι ατάκες πετάγονται βροχή από την πλευρά των μαθητών. Για κανά πεντάλεπτο.

Και μετά σιωπή.

"Κάτι άλλο παιδιά;"

Σιωπή.

"Και γιατί γίνονταν όλα αυτά παιδιά;" ρωτώ με ύφος παιδικής απορίας δουλεύει αυτό το ύφος στους μαθητές, δοκίμασε το.

"Γιατί τότε κύριε είχανε Χούντα".

"Ακριβώς Αντώνη. Τότε είχανε Χούντα. Τί σημαίνει όμως αυτό το Χούντα; Τί γινόταν τότε δηλαδή που εμείς το έχουμε ονομάσει Χούντα;".

Σιωπή...

Ας βοηθήσω λίγο. "Τί θα λέγαμε ότι είναι Χούντα αν το βλέπαμε να γίνεται σήμερα;"

Σιωπή ξανά.

Ας το ομολογήσω όμως, δεν ήταν βοήθεια το ερώτημά μου. Σκαλοπάτι ήτανε για να φτάσω σε αυτό που ήθελα να πω αφού και εσύ το κάνεις συνάδελφε ας μην κρυβόμαστε.

Επανάληψη, μαμά της μάθησης.

"Εδώ βρε παιδιά, μέσα σε αυτή τη τάξη. Τί θα λέγαμε ότι είναι Χούντα αν το βλέπαμε να γίνεται εδώ σήμερα; Αν το έκανα εγώ;"

Εδώ να δεις σιωπή. "Εκκωφαντική" που λένε.

Now it's my time, σκέφτομαι αυτάρεσκα. Αφού όμως ήρθε η ώρα να πώ την άποψη μου, ας το κάνω λίγο θεατρικά. Ας υιοθετήσω και το κατάλληλο υφάκι...

Σκληραίνω λοιπόν.

"Χούντα παιδιά, είναι να μπαίνω εδώ μέσα και να με φοβάστε. Χούντα είναι να με φοβάστε, επειδή άλλες φορές σας έχω φερθεί σκληρά. Να με φοβάστε γιατί θα μπαίνω στη τάξη και θα λέω: "Βγάλτε το σκασμό, τώρα μιλάω εγώ. Κι αν πεταχτεί κανείς να πει ότι θέλει, θα τον πετάω έξω"...

Σιωπή. Διαφορετική από πριν.

Κατά τη διάρκεια της, σκέφτομαι ότι τα κατάφερα πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα. Δεν έχω ξαναμιλήσει έτσι για τη δικτατορία και αν κρίνω από τα πρόσωπα, το κατάφερα καλά.

Μπράβο μου.

Η σιωπή όμως αυτή δεν διήρκησε πάνω από 2-3 δευτερόλεπτα. Την έσπασε η Χριστίνα.

"Ναι κύριε, αυτό δεν το κάνετε εσείς"

"Το κάνουν όμως άλλοι καθηγητές"

Και τώρα σωπαίνω εγώ.