Αντιφατικό.
Αν μιλάμε για τάξη, δεν υπάρχει λόγος διαχείρισης.
Αν μιλάμε για ανάγκη διαχείρισης, τότε μάλλον δεν εννοούμε "τάξη".
Αν μιλάμε για τάξη, δεν υπάρχει λόγος διαχείρισης.
Αν μιλάμε για ανάγκη διαχείρισης, τότε μάλλον δεν εννοούμε "τάξη".
Εννοούμε κάποιο χάος.
Ωραία, το έκανες το σαχλό σου λογοπαίγνιο, συνέχισε τώρα σε κάτι πιο σοβαρό.
Χάος λοιπόν. Όπως αυτό που προκαλούν πολύ ευκολότερα από ότι νομίζουν τα τσακαλάκια των τελευταίων θρανίων...
Που βέβαια τις συντριπτικά περισσότερες φορές έχουν πολύ καλούς λόγους για να κάνουν όσα κάνουν. Ας πούμε, μπορεί να φταίμε εμείς που κάνουμε το μάθημα με τρόπο που τους φαίνεται βαρετό - και ναι λοιπόν, δεν ενδιαφέρονται όλοι οι άνθρωποι το ίδιο όταν ακούνε ότι "όταν δεν ασκούμε δύναμη σε ένα σώμα, τότε η κινητική του κατάσταση παραμένει η ίδια".
Από την άλλη, όλοι έχουμε ζήσει τις ιστορίες για τον μπαμπά που "μπορεί να πίνει λίγο παραπάνω" ή τη μαμά που πιέζει "να μην αφήσεις κανένα κενό - πρέπει να διαβάσεις", ιστορίες που μάλλον δικαιολογούν αρκετά χειρότερες συμπεριφορές. Αλλά αυτά συνήθως λέμε πως ανήκουν σε άλλη συζήτηση: το θέμα στη διαχείριση τάξης είναι τί θα κάνω εγώ στην τάξη μου με το χάος που εγώ αντιμετωπίζω...
Τέλος πάντων, τη λύση την έχει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Τα νέα "ταχύρρυθμα επιμορφωτικά προγράμματα στη διαχείριση προβλημάτων σχολικής τάξης". Ακούγεται σαν απορρυπαντικό με βελτιωμένη σύνθεση, που εξαφανίζει τους "λεκέδες". Στη σχετική ιστοσελίδα μπορείς να ταξιδέψεις για περαιτέρω πληροφορίες, κάνοντας κλικ εδώ...
Σοβαρά τώρα. Δεν έχω λόγους να ισχυρίζομαι ότι τα συγκεκριμένα σεμινάρια δεν αξίζουν την προώθηση που δέχονται (και της οποίας κομμάτι είμαι φυσικά κι εγώ - μετά από αυτή τη δημοσίευση) ή την ανταπόκριση που ενδεχομένως θα έχουν.
Τέλος πάντων, τη λύση την έχει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Τα νέα "ταχύρρυθμα επιμορφωτικά προγράμματα στη διαχείριση προβλημάτων σχολικής τάξης". Ακούγεται σαν απορρυπαντικό με βελτιωμένη σύνθεση, που εξαφανίζει τους "λεκέδες". Στη σχετική ιστοσελίδα μπορείς να ταξιδέψεις για περαιτέρω πληροφορίες, κάνοντας κλικ εδώ...Σοβαρά τώρα. Δεν έχω λόγους να ισχυρίζομαι ότι τα συγκεκριμένα σεμινάρια δεν αξίζουν την προώθηση που δέχονται (και της οποίας κομμάτι είμαι φυσικά κι εγώ - μετά από αυτή τη δημοσίευση) ή την ανταπόκριση που ενδεχομένως θα έχουν.
Θα πόνταρα όμως, πλησιάζει και η Πρωτοχρονιά βλέπεις, ότι η απάντηση των περισσότερων επιμορφούμενων στο ερώτημα "σου δίνουν κάτι αυτά τα σεμινάρια;" θα είναι (πάλι) κάτι σαν "εξαρτάται από τους επιμορφωτές". Ένα συμπέρασμα που μπορεί μεν να αποθεώνει κάποιους επιμορφωτές, όμως παράλληλα επικρίνει κάποιους άλλους.
Σφυρίζει ουσιαστικά το φάουλ στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο...
Πάντως και μόνο το γεγονός ότι αρκετοί συνάδελφοι θα καθήσουν για κάποιες ώρες στα θρανία, δηλαδή στη θέση του μαθητή, ή το ότι θα ακούσουν τις απόψεις ειδικών και μη για ζητήματα διαχείρισης τάξης, μπορεί να είναι αρκετά εποικοδομητικό.
Πάντως και μόνο το γεγονός ότι αρκετοί συνάδελφοι θα καθήσουν για κάποιες ώρες στα θρανία, δηλαδή στη θέση του μαθητή, ή το ότι θα ακούσουν τις απόψεις ειδικών και μη για ζητήματα διαχείρισης τάξης, μπορεί να είναι αρκετά εποικοδομητικό.
Ίδωμεν...
Περιμένω τις ανταποκρίσεις σας από το "μέτωπο" των σεμιναρίων!
Update 21/10: Μόλις ανακάλυψα ότι τα σεμινάρια του παιδαγωγικού που γίνονται στην όμορφη Χαλκίδα έχουν και δικό τους blog.
Μήπως κάποιοι από τους επιμορφωτές δεν κάνουν απλά "τη δουλειά τους";
Κάνε κλικ εδώ για να αποφασίσεις μόνος σου...
6 σχόλια:
Η γνώμη μου για τα σεμινάρια του είδους δεν είναι η καλύτερη. Πολλά από τα ημερήσια σεμινάρια-επιμορφώσεις γίνονται για να πει ο εισηγητής ότι το έκανε. Επίσης σε αρκετές περιπτώσεις οι ομιλητές είναι εκτός θέματος. Δεν μπορεί για παράδειγμα το θέμα να είναι οι νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση και εσύ να κάνεις παρουσίαση του διδακτορικού σου στη βιολογία, που δεν έχει καμία σχέση με το θέμα ή την εκπαίδευση των μαθητών (!)Σε λίγες περιπτώσεις ακούστηκαν πράγματα πρακτικά και χρήσιμα. Στη πλειοψηφία όμως δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος τους.
Τώρα για τη διαχείριση τάξης δεν ξέρω, νομίζω ότι θέλει λίγο ένστικτο, πολύ υπομονή, τακτική αντιμετώπισης σίγουρα αλλά νομίζω ότι πρέπει ο καθηγητής να έχει ξεκάθαρη θέση μέσα στη τάξη.Να ξέρουν και οι μαθητές που βρίσκονται. Τότε γενικά γνωρίζοντας τα όρια μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Στην εποχή του management ο καθηγητής γίνεται διαχειριστής τάξης. Η τιποτολογία συνεχίζει να αραδιάζει αερολογίες και να γράφει ανθρωποώρες. Η παιδαγωγική (όπως και η πολιτική και η ψυχανάλυση) είναι ένα αδύνατο επάγγελμα. Όχι δύσκολο! (Δύσκολη είναι η νευροχειρουργική). Αδύνατο. Όποιος είναι καθηγητής (ή γονιός) καταλαβαίνει. Για τους άλλους; Ας φροντίσει το ΠΙ. (Δίνω ιδέες για νέα "επιμορφωτικά σεμινάρια".)
Αν και δεν έχω υπάρξει εκπαιδευτικός,καθώς τράβηξα προς το μοναχικό εργαστήριο, οι εμπειρίες περί διαχείρισης του χάους στην τάξη από τα μαθητικά μου χρόνια διακρίνονταν από δύο στοιχεία.Το γελοίο και την τρομοκρατία.
Πιστεύω όμως ότι έχει αρχίσει να διορθώνεται η θέση του δασκάλου (πιο κοντά στα παιδιά κι όχι στην έδρα) αλλά και τα εφόδια που του παρέχονται πληθαίνουν.
Αν και έξω απ’ το χορό, θέλω να πιστεύω πως η διαχείριση του χάους σε μια τάξη προϋποθέτει πρώτον ότι ο καθηγητής αγαπάει πραγματικά το αντικείμενο του και τα παιδιά και δεύτερον ότι έχει διάφορα “κόλπα στο σακί του” για να δώσει νόημα και ενδιαφέρον στο μάθημα του (π.χ. δημιουργική συμμετοχή) ώστε οι μαθητές να παραμείνουν εστιασμένοι στην εργασία τους. Τα σεμινάρια που προτείνεις θα πρέπει να είναι λοιπόν χρήσιμα.
Η περιγραφή των σεμιναρίων αυτών ανταποκρίνεται πλήρως στην εμπειρία μου από τα ΠΕΚ, κάποια άλλα σεμινάρια, που παρακολούθησα τον πρώτο χρόνο του διορισμού μου όπως και όλοι οι άλλοι νεοδιόριστοι. Η ποιότητα των γνώσεων που μας προσφέρονταν εξαρτώνταν απολύτως από τους επιμιρφωτές, κάποιοι μάς διαφώτισαν, κάποιοι όχι και τόσο και κάποιοι δεν είχαν καν λόγο ύπαρξης, ωστόσο αυτό που μου έμεινε ήταν ότι έκατσα στο θρανίο. Ήταν μία αποκαλυπτική εμπειρία. Και μόνο χάριν αυτής, δεν απαξιώνω καθόλου τα ΠΕΚ, αντίθετα από άλλους συναδέλφους μου που τα σεμινάρια δεν τους «έπεισαν» καθόλου.
@manaliss
ακόμη όμως και τις λίγες περιπτώσεις που μπορούν να μας δώσουν όπως λες "πράγματα πρακτικά και χρήσιμα", θα πρέπει να τις βοηθήσουμε να "ακουστούν", έτσι δεν είναι; Και ένα πρώτο βήμα είναι να μην αφορίσουμε κανένα σεμιναριο εξαρχής.
Να πω επίσης ότι αυτό που λες "ο καθηγητής να έχει ξεκάθαρη θέση μέσα στη τάξη", το έχω σχεδόν σαν σημαία στα μαθήματα που κάνω. Στη διδακτική μιλούν για "διδακτικό συμβόλαιο", ένα είδος συμφωνίας μεταξύ εκπαιδευτικού και μαθητών: "τί θελω από εσάς και τί υπόσχομαι να δίνω". Που μπορεί να αφορά τόσο το διδακτικό/μαθησιακό κομμάτι, όσο και το κομμάτι της συμπεριφοράς του καθενός μέσα στην τάξη.
Ας πούμε από τα πρώτα μαθήματα εγώ ξεκαθαρίζω ότι είμαι αυστηρός σε περιπτώση που κάποιος χλευάσει αποψη συμμαθητή του (βλ. ποστ το λάθος στη διδασκαλία των ΦΕ), ενώ δεν τιμώρω καθόλου (αδιαφορώ...) για κάποιον που έχει ζωγραφίζει το εξώφυλλο του τετραδιου του ή του βιβλιόυ με συνθήματα για την αγαπημένη του ομάδα ή μουσικό συγκρότημα. Και υπάρχουν φυσικά και πιο σημαντικές "εκπτώσεις"...
@arthur
Δεν συμφωνώ ότι η παιδαγωγική είναι αδύνατο επάγγελμα. Κάτι τετοιο άλλωστε θα μου έκοβε τα "πόδια": να πολεμάω κάθε μέρα κάτι που αποκλείεαι να νικήσω?!?
@biologos
γελοίο και τρομοκρατία? Μάλλον θα συμφωνήσω. Κρατάω όμως στο νου μου και την ύπαρξη του "τρίτου δρόμου", αυτό που ανέφερα παραπάνω στον manaliss ως "διδακτικό συμβόλαιο".
@phd
Αν μιλάμε για την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας, τότε ναι, το να αγαπά ο εκπαιδευτικός το αντικείμενο του είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Αν όμως εστιάζουμε συγκεκριμένα στη διαχείριση της τάξης, νομίζω ότι δεν είναι απαραίτητο. Υπάρχουν συναδελφοι που δεν αγαπούν το αντικείμενο τους και διαχειρίζονται μια χαρά τις τάξεις τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
@πεπε
μάλλον συμφωνούμε απόλυτα...
@όλους
καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου